Λοιπόν….ευτυχώς είμαι μόνος, καπνίζω αγχωμένα… καιρό τώρα βασανίζω τον εαυτό μου με διάφορα που έχουν να κάνουν με τη στάση ζωής… της δικής μου ζωής
δεν νιώθω ότι μου ανήκει τίποτα και δεν ανήκω σε κανέναν, έσπασα πολλά δεσμά όπως το ποιο μεγάλο…
αυτό λέγετε χριστιανισμός κ φιλοσοφία…δεν πίστευα σε τίποτα ούτε καν …απλά μελετούσα κρυφά όσο μπορούσα μέχρι που κόντεψα να τρελαθώ…ανακάλυψα πως ο Χριστός σαν τρισυπόστατος όπως όλοι, απλά όσα είχαν φιλοσοφηθεί, τα έκανε απλά και πράξη, ως μια ισχυρή ψυχή ανώτερη των πάντων…
εκεί βρήκα ξανά την αλήθεια και άρχισα να διώχνω τους δαίμονες που με κυρίευσαν λόγο του ροκ απροβλέπτου κ ατίθασου επαναστατικού χαρακτήρα, που δεν συνάδει με τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό…
έκανα πάσο γιατί αγάπησα….όμως μέσα μου ποτέ…
απαντούσα με λάθη και εξαρτήσεις, βρήκα την αλήθεια πολλές φορές γυμνή εξαθλιωμένη, με φωτιά τυλιγμένη και πετάμενη στα σκουπίδια των ψυχών…
μίλησα πολλές φορές μαζί της… εκείνη μου είπε για το Χριστό και μου είπε και για τις απλησίαστες κόρες της…
έχει πολλές, τις γνώρισα…
μου σύστησε και την αδερφή της την ανθρωπιά…
οι κόρες όλες άσχημες για τον κόσμο και πως να ταν άλλωστε…πονάνε όλους…. Ελπίδα, Ειρήνη, Αγάπη Ευτυχία, Ευγένεια αλλά και την απόκοσμη Σοφία…
έχει και ένα γιο το Χριστό που μου είπε για την δύσκολη αδερφή….ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…που είναι η δυσκολότερη απ όλες, γιατί ίσως υπάρχει μόνο την ώρα της αποκόλλησης της ψυχής από το σώμα….
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;;; ΜΑ ΓΙΑΤΙ;;;
ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΝ ΕΔΩΣΑ ΜΟΝΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΧΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ, ΞΕΓΛΥΣΤΡΑΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΑΩ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ…
άλλη μία τέτοια στιγμή βασανιζόμουνα πίνοντας καφέ, έχοντας να πάρω μια απόφαση μεγάλη για την επί γης ζωή μου…
βασανίζομαι τόσο χωρίς όμως να πειράξω τίποτα, πάρα μόνο να χάσω την ευκαιρία να νιώσω πιο κοντά την απόκοσμη σοφία σε πράξη και την ελευθερία που έχει χιλιοειπωθεί, ξεχνώντας την πραγματική έννοια όλοι μας….
16 Ιούνη ήταν, έπρεπε να πάρω την απόφαση, όμως έφευγα απ την Ελευθερία που όλοι ζητάμε, μα δεν την γνωρίζουμε, γιατί δεν δίνουμε…
εγώ ο κύριος τίποτας όσο μπορώ την δίνω απλόχερα, για να έρχονται όλες οι κόρες της αλήθειας κοντά μου και ας μ ελέγχει το άγρυπνο μάτι του γιου…
στα εγκόσμια είναι μια απλή υπόθεση… η Ελευθέρια στη συνείδηση… η καλή ζωή με τέλος σε πολλά προβλήματα που ούτως ή άλλως έφταιξα…
ΝΑΙ ΛΕΩ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ… ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ ΑΣ ΖΗΣΩ …
και η Ελευθερία πρώτη γύρισε την πλάτη…η Σοφία αγρίεψε, η Αλήθεια έσκυψε το κεφάλι…
μόνο ο Γιος με κοίταζε ήρεμος…
έχω τον πάρκερ στο χέρι, είμαι έτοιμος….και μου έρχεται μια σκηνή λίγες μέρες πριν…
στο ίδιο κάθισμα καθόταν μια άλλη Ελευθερία…που έλεγε βουρκωμένα μεν, αντρίκια δε, όχι!!!
μένω με το στυλό στο χέρι…δεν ξέρω πόση ώρα…μέχρι που με ταράζει μια φωνή για καφέ…φτιάχνω σερβίρω και στο μυαλό μου η εικόνα της γνωστής άγνωστης που έτυχε να λένε Ελευθερία…..
έφερα κάθε στιγμή στο μυαλό μου και προσπάθησα να δω τι σκατά έγινε… πετάω τον Πάρκερ…δεν υπογράφω ρε, δεν διώχνω την Ελευθερία μου.. όχι ρε…
μια άγνωστη έχει αντρίκια ψυχή και εσύ την έχασες;;; τόσο φθηνός έγινες;;;
ο πάρκερ στην άκρη.. όλες οι κόρες γύρισαν και η Ελευθερία μου άπλωσε το χέρι…και μου είπε: είδες σήμερα θα κοιμηθείς αγνός…πες ευχαριστώ στη φίλη που σου έστειλα…
