Σχεδιάζω φίλε το τελευταίο χειροκρότημα, το έχω μάθει σε μένα πως πρέπει να νοιώσω λίγο Άντονι Κουίν στο Ζορμπά, το μάθημα της ζωής δηλαδή.
Να πέσω στα άγρια βράχια και να μην γρατζουνίσω την ψυχή μου…άλλωστε δεν έχω κάτι άλλο, έχω μόνο το ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟ ΑΛΗΤΗ που έλεγε ο Παύλος.
Γράφει ο Θοδωρής Φλου
Στο τελευταίο χειροκρότημα φίλοι μου θέλω να χαρείτε με την χαρά μου, θέλω να νοιώσετε το παιδί σας που σας φωνάζει και φωνάζει γιατί δεν ακούτε τον αγνό εαυτό σας.
Το τελυταίο χειροκρότημα θα είναι πάλι το ίδιο.
ΑΝΥΠΑΚΟΗ η τελευταία λέξη που θα ξεστομίσω.
Η ανυπακοή φέρνει ελευθερία όμως ερωτώ, την θέλουμε; Την δίνουμε; Την ζητάμε; Την κηνυγάμε; Την αγαπάμε; Την δίνουμε άνευ όρων; ΜΠΟΡΟΥΜΕ;
Έχοντας ένα μπουκάλι μπροστά μου θέλω να το γευτώ μα κολώνω ο μπάσταρδος.
Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν θα γράψω, θα σας γράψω γιατί ξέρω πως ελευθερία δεν έχετε, δεν κηνυγάτε, δεν ζητάτε, δεν ψάχνετε, δεν δίνετε ρε…
Φυλακή πήρατε, φυλακή φτιάχνετε, φυλακή βάζετε κάθε ελεύθερο μυαλό και ακόμα και στο παιδί σας ρε…
Το τελευταίο χειροκρότημα θα έχει μία λέξη και ένα δάκρυ που θα λέει ΑΝΥΠΑΚΟΗ σ’αυτούς που χαρακώνουν τις πατούσες των παιδιών για να μην περπατήσουν στο αύριο…
