Καθώς κρύβετε ο ήλιος ,σε τοπίο που γαληνεύει η ψυχή και το σώμα,και αδειάζω από τον ‘’κάδο’’ του μυαλού τα ‘’σκουπίδια’’στίβω ένα τσιγάρο ‘’αγαλίασης’’ και ρουφάω τζούρα καπνού και ταυτόχρονα ζωής και πίνω στάλα στάλα, από το κομμένο αγαπημένο μου ποτό,εύχομαι να αδράξω την ευκαιρία της κλεμένης νύχτας μακριά από κάθε ανθρώπινη παρουσία στο δύσβατο βραχώδη μέρος που βρήκα περπατώντας αφηρημένα.
Το ανάλαφρο ,γλυκό κυμματάκι ,σκάει στα πόδια μου ,ρε γαμώτο, είναι υπέροχο,και χωρίς κανένα έξοδο οικονομικό η ψυχικό, ζώ στο δικό μου παράδεισο, τι άλλο να θελήσω?
Ποιός ποιος? Μπορεί να χαλαρώσει καλύτερα από την φύση στα σκουπίδια γαρνιρισμένα με σκατά σου σερβίρει ο καθένας στο μπαρ σαν να είσαι ο μόνιμος κατηγορούμενος στο ειδώλιο και ολοι πρόεδροι και δικαστές και χωρίς υπερασπιστή?
Ναι είναι η δουλειά ,μα σήμερα το βράδυ δεν θα πάω, θα μείνω εδώ με τον κατώτερο εαυτό μου και πολυδιάστατο, εκτός από ακατάστατο ,απρόβλεπτο ,και αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα μου,μήπως και βρώ το κουράγιο να δώσω λύση και δίκιο σε όλους,ασχέτως αν κανείς δεν σκέφτηκε ποτε τι σημαίνει τόσα χρόνια να ακούει τα εξ’ αμαξης και ολοι να θέλουν ,έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουν, να ξεσπάσουν στον εύκολο στόχο..στον άνθρωπο που θα έπρεπε να κατανοεί κι όχι να έχει ο καθένας ένα μαγαζί κι ένα μπάρμαν δούλο δικό του.
ΑΣ ΑΠΟΛΑΥΣΩ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΕ ,ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΧΑΛΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
