Σαν στο σεργιάνι της ζωής , πάρεις στο κατώπι την κόρη ”ΕΥΤΥΧΙΑ” να γνωρίζεις πως έχει και τις αδερφές της,δεν πάει μόνη, πάντα όμως με το άγρυπνο μάτι της ΜΑΝΑΣ .,Οπου μανα η ΑΛΗΘΕΙΑ.Και η μανα χωρίς ”κάθαρση” δεν την γνωρίζεις γιατί μοιάζει με κακόγουστη κουρελιασμένη γριά που ζητιανεύει στο πεζοδρόμια και ζητώντας να μάθει πως την βλέπουν οι διαβάτες. Αν αδειάσεις το κάδο αποριμάτων της κεφαλής σου , θα φωνασκίσεις….ΚΑΛΟΝΗ.Αν οχι μην ψάξεις την κόρη της.Οι Αδερφές , ακολουθούν και είνα πολλές και ξωπίσω ο ΓΙΟΣ. Στο τέρμα του δύσβατου μονοπατιού ίσως βρείς σημάδια και στην οσμή της μεθύσεις απο την ”αδερφη” ΧΑΡΑ…ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΤΗΣΗ ΙΣΩΣ ΕΞΗΓΗΣΩ ΤΟ ΙΔΙΟΜΟΡΦΟ ΤΡΟΠΟ ΜΙΑΣ ΑΛΗΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ…
Συγγραφέας
Θοδωρής Φλου
Ένας κυνικός αλήτης ,τιμητικός όρος για τη σκατοφατσά μου, χα χα, κοντολογίς κοιτώ εσάς που νομίζετε πως ζείτε. ΣΥΓΝΩΜΗ , σας ζητώ όμως να μου πείτε αν όντως ζείτε…Ρωτάω να ρουφάτε όπως ο ΄΄αλήτης” ρουφάει την τζούρα του τσιγάρου μου,αν κερνάτε ζωή στον εαυτό σας όπως εγώ εδώ πίνω το ποτό μου με αλήτικη ευγένεια , προς τον ανώτερο εαυτό μου…
Ως το τέλος θα κοιτάω να ξεζουμίζω ζωή στην προσπάθεια κάθαρσης από τις ενοχές προς κάθε νέο που του κλάπηκε το νόημα μιάς ελεύθερης όσο γίνετε ζωής,μην το πάω πιο βαθειά γιατί θα ζητήσω των θεών, όπου θεοί τα μωρά καθ.ως βλέπουν το πρώτο λεπτό της ζωής τους, τον πρώτο θάνατο δηλαδή. ΣΚΛΗΡΟ ΕΤΟΥΤΟ;; δε νομίζω είναι η αλήθεια που δές απλά κλαίει, εσύ χαρά αυτό το ”θείο” πλασματάκι είναι ο ΘΕΟΣ. Καμία ενοχή δεν έχει,δεν έχει ευθύνη για τα ΄΄σκουπίδια που θα εναποθέσουμε στο ΑΓΝΟ, ίσως και από αγάπη ,χωρίς πρόθεση. Ναι μα έχει ο άνθρωπος αληθινή αγάπη; και εδώ θέτω το ερώτημα, τι άλλο εκτός από ΑΛΗΘΕΙΑ είναι η ΑΓΑΠΗ;; Μετά από χρόνια βρόμικης ζωής ζητώ την συγνώμη των αγέννητων ΘΕΩΝ..απλά πίνω καπνίζω και προσπαθώ να δώσω λίγη βοήθεια στην απ ενοχοποίηση του σκατένιου και τιποτένιου ΑΛΗΤΗ…
Λοιπόν….ευτυχώς είμαι μόνος, καπνίζω αγχωμένα… καιρό τώρα βασανίζω τον εαυτό μου με διάφορα που έχουν να κάνουν με τη στάση ζωής… της δικής μου ζωής
δεν νιώθω ότι μου ανήκει τίποτα και δεν ανήκω σε κανέναν, έσπασα πολλά δεσμά όπως το ποιο μεγάλο…
αυτό λέγετε χριστιανισμός κ φιλοσοφία…δεν πίστευα σε τίποτα ούτε καν …απλά μελετούσα κρυφά όσο μπορούσα μέχρι που κόντεψα να τρελαθώ…ανακάλυψα πως ο Χριστός σαν τρισυπόστατος όπως όλοι, απλά όσα είχαν φιλοσοφηθεί, τα έκανε απλά και πράξη, ως μια ισχυρή ψυχή ανώτερη των πάντων…
εκεί βρήκα ξανά την αλήθεια και άρχισα να διώχνω τους δαίμονες που με κυρίευσαν λόγο του ροκ απροβλέπτου κ ατίθασου επαναστατικού χαρακτήρα, που δεν συνάδει με τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό…
έκανα πάσο γιατί αγάπησα….όμως μέσα μου ποτέ…
απαντούσα με λάθη και εξαρτήσεις, βρήκα την αλήθεια πολλές φορές γυμνή εξαθλιωμένη, με φωτιά τυλιγμένη και πετάμενη στα σκουπίδια των ψυχών…
μίλησα πολλές φορές μαζί της… εκείνη μου είπε για το Χριστό και μου είπε και για τις απλησίαστες κόρες της…
έχει πολλές, τις γνώρισα…
μου σύστησε και την αδερφή της την ανθρωπιά…
οι κόρες όλες άσχημες για τον κόσμο και πως να ταν άλλωστε…πονάνε όλους…. Ελπίδα, Ειρήνη, Αγάπη Ευτυχία, Ευγένεια αλλά και την απόκοσμη Σοφία…
έχει και ένα γιο το Χριστό που μου είπε για την δύσκολη αδερφή….ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…που είναι η δυσκολότερη απ όλες, γιατί ίσως υπάρχει μόνο την ώρα της αποκόλλησης της ψυχής από το σώμα….
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;;; ΜΑ ΓΙΑΤΙ;;;
ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΝ ΕΔΩΣΑ ΜΟΝΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΧΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ, ΞΕΓΛΥΣΤΡΑΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΑΩ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ…
άλλη μία τέτοια στιγμή βασανιζόμουνα πίνοντας καφέ, έχοντας να πάρω μια απόφαση μεγάλη για την επί γης ζωή μου…
βασανίζομαι τόσο χωρίς όμως να πειράξω τίποτα, πάρα μόνο να χάσω την ευκαιρία να νιώσω πιο κοντά την απόκοσμη σοφία σε πράξη και την ελευθερία που έχει χιλιοειπωθεί, ξεχνώντας την πραγματική έννοια όλοι μας….
16 Ιούνη ήταν, έπρεπε να πάρω την απόφαση, όμως έφευγα απ την Ελευθερία που όλοι ζητάμε, μα δεν την γνωρίζουμε, γιατί δεν δίνουμε…
εγώ ο κύριος τίποτας όσο μπορώ την δίνω απλόχερα, για να έρχονται όλες οι κόρες της αλήθειας κοντά μου και ας μ ελέγχει το άγρυπνο μάτι του γιου…
στα εγκόσμια είναι μια απλή υπόθεση… η Ελευθέρια στη συνείδηση… η καλή ζωή με τέλος σε πολλά προβλήματα που ούτως ή άλλως έφταιξα…
ΝΑΙ ΛΕΩ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ… ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ ΑΣ ΖΗΣΩ …
και η Ελευθερία πρώτη γύρισε την πλάτη…η Σοφία αγρίεψε, η Αλήθεια έσκυψε το κεφάλι…
μόνο ο Γιος με κοίταζε ήρεμος…
έχω τον πάρκερ στο χέρι, είμαι έτοιμος….και μου έρχεται μια σκηνή λίγες μέρες πριν…
στο ίδιο κάθισμα καθόταν μια άλλη Ελευθερία…που έλεγε βουρκωμένα μεν, αντρίκια δε, όχι!!!
μένω με το στυλό στο χέρι…δεν ξέρω πόση ώρα…μέχρι που με ταράζει μια φωνή για καφέ…φτιάχνω σερβίρω και στο μυαλό μου η εικόνα της γνωστής άγνωστης που έτυχε να λένε Ελευθερία…..
έφερα κάθε στιγμή στο μυαλό μου και προσπάθησα να δω τι σκατά έγινε… πετάω τον Πάρκερ…δεν υπογράφω ρε, δεν διώχνω την Ελευθερία μου.. όχι ρε…
μια άγνωστη έχει αντρίκια ψυχή και εσύ την έχασες;;; τόσο φθηνός έγινες;;;
ο πάρκερ στην άκρη.. όλες οι κόρες γύρισαν και η Ελευθερία μου άπλωσε το χέρι…και μου είπε: είδες σήμερα θα κοιμηθείς αγνός…πες ευχαριστώ στη φίλη που σου έστειλα…
Σχεδιάζω φίλε το τελευταίο χειροκρότημα, το έχω μάθει σε μένα πως πρέπει να νοιώσω λίγο Άντονι Κουίν στο Ζορμπά, το μάθημα της ζωής δηλαδή.
Να πέσω στα άγρια βράχια και να μην γρατζουνίσω την ψυχή μου…άλλωστε δεν έχω κάτι άλλο, έχω μόνο το ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟ ΑΛΗΤΗ που έλεγε ο Παύλος.
Γράφει ο Θοδωρής Φλου
Στο τελευταίο χειροκρότημα φίλοι μου θέλω να χαρείτε με την χαρά μου, θέλω να νοιώσετε το παιδί σας που σας φωνάζει και φωνάζει γιατί δεν ακούτε τον αγνό εαυτό σας.
Το τελυταίο χειροκρότημα θα είναι πάλι το ίδιο.
ΑΝΥΠΑΚΟΗ η τελευταία λέξη που θα ξεστομίσω.
Η ανυπακοή φέρνει ελευθερία όμως ερωτώ, την θέλουμε; Την δίνουμε; Την ζητάμε; Την κηνυγάμε; Την αγαπάμε; Την δίνουμε άνευ όρων; ΜΠΟΡΟΥΜΕ;
Έχοντας ένα μπουκάλι μπροστά μου θέλω να το γευτώ μα κολώνω ο μπάσταρδος.
Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν θα γράψω, θα σας γράψω γιατί ξέρω πως ελευθερία δεν έχετε, δεν κηνυγάτε, δεν ζητάτε, δεν ψάχνετε, δεν δίνετε ρε…
Φυλακή πήρατε, φυλακή φτιάχνετε, φυλακή βάζετε κάθε ελεύθερο μυαλό και ακόμα και στο παιδί σας ρε…
Το τελευταίο χειροκρότημα θα έχει μία λέξη και ένα δάκρυ που θα λέει ΑΝΥΠΑΚΟΗ σ’αυτούς που χαρακώνουν τις πατούσες των παιδιών για να μην περπατήσουν στο αύριο…
Μέσα στο σκοτάδι που ήρθες κι εσύ,όπως εγώ και όλοι άρπαξε την ευκαιρία,είναι μπροστά σου.
Στο μυαλό το δικό μου είναι η φράση του κυρίου Χαραλαμπόπουλου που έκανε εκπομπή στο sport fm.
Μάζεψε ξύλα για τις ΜΕΓΑΛΕΣ ΦΩΤΙΕΣ ΠΟΥ ΡΧΟΝΤΑΙ, κ εγώ τον ρώτησα… πρέπει να διαλέξουμε τι πρέπει να αφήσουμε κ τι να κρατήσουμε????Φυσικά απάντησε ,δεν πρέπει να κλείσουμε την χαραμάδα που περνάει το φώς η να κλείσουμε την έξοδο του τούνελ…..Πέρασαν χρόνια κ ήρθε η στιγμή για όλους,η να δεχτούμε τους μεγάλους φιλοσόφους κ δασκάλους η τους δημοσιογράφους που τώρα είναι οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΡΑΣ κατά τον μέγιστο Λιαντίνη..Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ της ανθρωπιάς μην έρθει στην ψυχή και στο σώμα,ας κοιτάξουμε στην άκρη του τούνελ, που χάλασαν τα φώτα είναι, είναι εκεί στο βάθος μέρα.ΟΜΩΣ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ Κ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ..Τώρα μην ξεχνάς φίλους μην κλαψουρίζεις μην κοιτάς μόνο το τομάρι σου,αύριο θα χρειαστείς κάποιον απ’ αυτούς που έσπαγε η σιωπή του, τους τοίχους της ΜΟΝΑΞΙΑΣ και της παραμέλησης,άνοιξε το μυαλό γιατί το μπορείς να κάνεις τον κόσμο πιο όμορφο κάνοντας αυτό που έλεγαν όταν πήγαμε πρωτάκια το 1978 , Η ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ..ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΡΠΑΞΕ ΤΗΝ,,έχει πολύ ΦΩΣ στο σκοτάδι….
Απλά άνοιξε τα μάτια και δές το……δικό σου θέμα ,άντε τώρα να το βουλώνω εγώ ο αλήτης…
Χαρτιά δεν γνωρίζω μόνο ότι οι άσσοι είναι 4 και μαζί το κερδισμένο παιχνίδι το χεις , έτσι κ εγώ βλέπω τη ζωή ως ένα παιχνίδι που όταν έχεις μαζί σου τρεις από δαύτους πας μόνο για τον άσσο κούπα που τη άλλο θα μπορούσε να είναι???Μα φυσικά για κάθε άντρα η γυναίκα το άλλο μισό ο έρωτας η αγάπη, που κατά πόσο είναι εφικτά δεν ξέρω κ δεν έχω απάντηση.
Απάντηση όμως έχω για τους φίλους που είναι ότι καλύτερο για τον άντρα που θέλει να χει αξίες σ αυτήν τη ζωή,σ αυτό το πέρασμα από το κόσμο τούτο,είναι ο πλούτος κάθε κατατρεγμένου, κάθε απόκληρου κάθε ενός που βγήκε σκάρτος στην κοινωνία γιατί ήταν ασυμβίβαστος απρόβλεπτος φλου κ rock n roll.. Ναι αφού έψαξα με κάθε τρόπο να βρω εξηγήσεις για όλα λες κ μπορώ λες κ είμαι κάποιος κατέληξα στο εξής..
Όταν έχεις την τύχη να ξεκινήσεις την παρτίδα με άσσο κ σου έρχονται δίπλα σου άλλοι δυο τότε έχεις καλύψει όλα τα ανθρώπινα κενά..Μα είναι δυνατόν θα πει κάποιος; Φυσικά κ είναι, είναι όταν ξέρεις ότι τράβηξες άσσους στη ζωή σου κ ο αντίπαλος δεν τους έχει όποτε; αν έρθει ο άσσος κούπα όλοι θα τον καλοδεχτούν,έτσι είναι οι άσσοι,έτσι είναι οι φίλοι ακόμα κ αν δεν έρθει,δεν θα χρειαστείς σε φίλο να κλαψουρίσεις φτάνει που θα γελάσει με το γέλιο σου θα χαρεί με τη χαρά σου κ στην λύπη θα ναι τόσο μα τόσο διακριτικός γιατί ξέρει πως πολλοί θα βρεθούν στο κλάμα σου να προσθέσουν κ άλλο,αυτός ο άσσος θα ρθει μετά να πάτε βόλτα,να βρείτε μαζί κάτι όμορφο κάτι που θα φέρει έστω κ για λίγο γαλήνη..
Κάποιος μπορεί να πει μα πρώτα η οικογένεια, η μάνα , τα αδέρφια, ο πατέρας; ναι οκ κ τι έγινε; ακομα κ να σ αγαπούν όλοι ανιδιοτελώς ,σπάνιο γιατί μπαίνει το εγώ στη μέση,εγώ θα πω που άπλα άποψη είναι ότι δεν τους διάλεξα δεν με διάλεξαν πόσο μάλλον όταν η ζωή είναι περίεργη κ οι τροχιές των ζώων παρεκκλίνουν παρασαγκας, ΟΙ ΑΣΣΟΙ ΟΜΩΣ; σε διάλεξαν τους διάλεξες το θελε η μοίρα δεν ξέρω τι σκατά μα φέρνουν την υπέρτατη ηδονή το ότι κέρδισες τη πουτάνα τη ζωή και έχεις τόσο πλούτο τη στιγμή που δεκαετίες είσαι ακόμα ένα κομμάτι των άσσων, τώρα αν έρθει η κούπα έχει καλώς κερδίσαμε πανηγυρικά αλλά κ πάλι νίκη είναι, για μένα όλα μου τα κενά τα κάλυψαν οι ΑΣΣΟΙ, με τόση τύχη τι άλλο να ζητήσω σ αυτή τη ζωή;;;
Έργο της Αριστέας…που κατά την ίδια κ εμένα θυμίζει αγανάκτηση ,απελπισία και θυμός, αποτύπωση εν μέσω κρίσεως θα πει κάποιος…ναι μα είναι πολλών ετών όπως και τα λάθη στο κουρασμένο γέρικο σκαρί που στέγνωσε και περιμένει την βροχή για να δακρύσει ,όπως το λουλούδι ν’ανθίσει με τις στάλες που απλά κάνουν τη δουλειά τους.
Μέσα από τη σκληρή αποτύπωση ας κοιτάξουμε πίσω απ την κουρτίνα μήπως υπάρχει μια δεύτερη αυλαία για ένα ακόμα μονόπρακτο, για αυτοκριτική, για ενοχή,για απολογία αλλά και κατηγορητήριο, τόσο κατά του ιδίου όσο και των δουλέμπορων ονείρων και ζωής που τον έστειλαν, μετά από κοπιαστική ζωή στην ανέχεια και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, όχι μόνο αυτού αλλά όλων των παιδιών που είναι κομμάτι της μάνας γης και μπορεί σε όλη τη ζωή να πάλευε για ένα γαμημένο κεραμίδι μια οικογένεια ένα αυτοκίνητο ένα νεοσύστατο αμερικανικό όνειρο χωρίς σεβασμό όμως στην φύση, όχι με δόλο μα με άγνοια ίσως….
Και τώρα τι; Αν το πάρουμε αλλιώς τι λέτε; Ας δοκιμάσουμε όλα όσα βγάζει το έργο και τόσο πολλές σκυθρωπές φιγούρες σκιές σχεδόν στους δρόμους, ζωντανοί νεκροί δηλαδή και δώσουμε απλά μια ελάχιστη μικρή χαρά, ένα χαμόγελο μια καλημέρα μια έστω ελάχιστη δόση ,ένα φιλάκι ηδονής, όπου ηδονή ευχαρίστηση, όχι σεξιστικό, μήπως βοηθήσουμε εμάς μαζί με τούτη τη φιγούρα που θα βρείτε στο επόμενο τετράγωνο; Στο επόμενο χωριό; Στην διπλανή πόρτα; Μπροστά μας ίσως; Μήνες πριν μίλησα με μια τέτοια ψυχή, σκιά για πολλούς, με τεράστια ιστορία και από την κουβέντα το αδέσποτακι που ήταν κουρελιασμένο στα λιγοστά υπάρχοντα του μας έδινε το έναυσμα να πούμε κι αλλά..
Τώρα στην θέση του είναι πολλοί περισσότεροι που ζουν πιο δύσκολα και ας έχουν τα πάντα, πιο δύσκολα γιατί δεν ζούνε, και πως να ζήσουν όταν η κάθε ελευθέρια που νόμιζαν πως έχουν πήγε περίπατο; Βρίζοντας τους δάσκαλους θανάτους, τους δημοσιογράφους , ζούνε χειροτέρα από τον άνθρωπο σκιά που και πάλι δεν βλέπουμε ότι η καλημέρα το χαμόγελο και η φύση δεν κοστίζουν και κοστίζει τι; Τι κοστίζει να μπορείς να νιώσεις κάτι στο πέρασμα μας από τη γη; Ποσό κοστίζει μια αγκαλιά και μια βόλτα στη θάλασσα;
Έχω μια απάντηση…ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ. Ευχαριστώ την ΑΡΙΣΤΕΑ για την άδεια..
Στο μονοπάτι της ζωής σταμάτησες να προχωράς.
Ψάχνεις όαση, σε ευφήμερες συγκινήσεις τώρα
θες να σβήσεις απο το μυαλό, την γκιλοτίνα
πίνεις σε ψεύτικα μπαρ και μόνη σου γελάς
χάνεσαι σε σάπιες ηδονές μέσα στη μπόρα
θες να χαθεί το παρελθόν κι όλα εκείνα……
Στημένη στο εδώλιο, ψευδή κατηγορία
ετυμηγορία απλή, στο ικρίωμα
χωρίς υπεράσπιση, χωρίς απολογία
το απόλυτο σου μαύρο βίωμα.
Το κώνειο που κέρασαν
κάντο γλυκό κρασί
πίσω σου τώρα, πέρασαν.
ο Διόνυσος κερνά ζωή.
Οι φάτσες του τρόμου στου Παύλου το βιβλιο
είναι τώρα μαζί σου, σε χώρο φιλικό και οικείο.
γκιλοτίνα και ικρίωμα ,τώρα πήραν οι δικαστές,
ήρθε η ώρα για της ζωής σου τις όμορφες οσμές
εν τέλει η ώρα για αθάνατο χορό,
χωρίς ανάγκες, ρωγμές και χορηγό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΦΛΟΥ
Όμορφη πόλη, στολισμένη με φώτα πολλα,
σαν χριστουγγενιάτικο δέντρο φαντάζεις
απο μακριά…..
μα εγώ βλέπω άδεια κουφάρια κενά,
δεν έχω ανάσα δεν βγαίνει μιλιά,
Όμορφη πόλη
χαθήκαν όλοι, όνειρα στη φορμόλη
χαθήκαν όλοι
και να μαι ξανά στην επαρχία
να βλέπω ξανά μια αδικία,
γυρίζω στον τόπο μου μα, δεν είμαι απο δώ
δεν ξέρω ποιος είμαι τι κάνω και εγώ….
Όμορφη πόλη ,Αθήνα μοιραίο χωριό,
μα νιώθω μονάχος ακόμη κι εδώ,
μα η πιο μεγάλη στιγμή να ναι αυτή,
να ξέρεις δεν είσαι από πουθενά…
να ξέρεις πως αφήνεις σοκάκια του μυαλού σου σκοτεινά,
Όμορφη πολη στολισμενη σαν χριστουγγενιατικο δεντρο…..
Μα όμορφη πόλη δεν έχεις φώτα
δεν είναι σαν πρώτα
τα χρόνια εκείνα
αχ αθήνα αχ αθήνα
Πίσω στο χωριό δεν είμαι εγώ
ποιος είμαι δεν ξέρω ,τι κάνω εδώ?
θέλω να φύγω, να πάω, να πάω που?
άσε γυρίζω στα ταξίδια του μυαλού….
Όμορφη πόλη μοιραίο χωριό
το βλέπω ,το νιώθω ,χάθηκε το μυαλό.
Αχ Αθήνα, αχ Αθήνα, αχ μοιραίο χωριό.
Μέσα στην αίθουσα δικαστηρίου…χμ ΄΄μαιμούδες” δικάζουν..Άστυνόμοι λένε για τον νόμο της ΄΄μαιμούς΄΄ …χμ μαιμούδες κ εδώ…στο δρόμο καλοντυμένοι…χμ ΄΄μαιμούδες” βλέπω….κυρίες με τα των τιμών..χμ ΄΄μαιμουδες” κ εδώ…στο δρόμο αμάξια που οδηγούν ΄΄μαιμουδες”..σε χτυπάει κάποιος φιλικά στην πλάτη και ρωτάει αδιάφωρα…δεν ρωτάει πως νιώθω, οπότε βλέπω ΄΄μαιμου.΄΄.περπατάω ΘΗΣΕΩΣ, σταματάω βλέπω ΄΄μαιμουδες΄΄ σε μεγάλες οθόνες…όχι joker ΄΄μαιμουδες.”..πλατεία ΔΑΒΑΚΗ, σέ ένα παγκάκι ένας κουλουριασμένος άστεγος κοιμάται και από μέσα βγαίνει ενα καφαλάκι με παραπονιάρικα ματάκια που ζεσταίνετε μαζί με τον ΠΡΩΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ που βρήκα σήμερα, λίγα ψιλά κι οι δύο θα έχουν ένα χάδι σκέφτηκα…παίρνω τρια σαντουτσάκια ,μια μπύρα, ενα κυπελάκι κι ένα νερό …τα αφήνω εκει δίπλα, το κουτάβι με ανθρώπινη μορφή, γλύφει και ξυπνάει τον γεράκο, εγώ φεύγω γρήγορα κι ακούω μια μπάσα τρανταχτή ,αντριωμένη φωνή ΄΄ευχαριστώ” ΑΝΘΡΩΠΕ…Ποιος εγώ προσφωνήθηκα από τον άνθρωπο έτσι??Ενα δάκρυ ξέφυγε, γύρισα, κοίταξα και είπα, αύριο τα λέμε ΑΝΘΡΩΠΕ.
Και τα είπαμε την άλλη μέρα κι άλλες μέρες, το μάθημα που μου χαρίστηκε χωρίς κόστος.Δεν υπάρχει κοστολόγηση, είναι ακριβό δώρο που πήρα.