Πριν χρόνια σε μια επέτειο του Πολυτεχνείου διάβασα από κάποιο άγνωστο, γνωστό, δεν θυμάμαι καν το όνομα του, το παρακάτω ποίημα του Μ. Λουντέμη, και τα στοιχεία που αναφέρω ίσως να μην είναι σωστά , συγχωρείστε με αν κάνω λάθος, αλλά το θεωρώ υποχρέωση μου , προς τον αγαπημένο συνοδοιπόρο, της νεότητάς μου κι όχι μόνο, να το ανεβάσω, ίσως αγγίξει κι άλλον νέο όπως εμένα και μια κοπελιά της νομικής τότε που πήγε και το έβγαλε φωτοτυπίες , για όποιον το ήθελε, δεν είχαμε τότε Ίντερνετ. Τα λόγια περιττά, μπρος το μεγαλείο…
Μπούχενβαλντ.
Θάρθω
Να σταθώ ξεσκούφωτος
μπρος στο βωμό της στάχτης σου
να κρατήσω ενός λεπτό σιγή
μπρος σ’ ένα τυραγνισμένο σου λουλούδι
Θάρθω
Μ’ ένα μπουκέτο χλόη
Βρεγμένη απ’ το αίμα της πατρίδας μου
να τ’ αποθέσω πλάι στους σκελετούς σου
Θάρθω
Απεσταλμένος μιας αποικίας σου
Με ξοφλημένη την απόδειξη της νιότης σου
Στιγματισμένος με τριάντα βιβλία
Για να σταθώ προσοχή μπρος στους τόμους σου
Που κάηκαν πριν να γραφούνε
Θάρθω
Με βουλιαγμένα από τις αγρύπνιες μάτια
Να σου πω μιαν άγρια προσευχή
Σαν κι αυτήν που λένε στα γκρεμνά
Οι αητοί που τους σφάξαν τα πουλιά τους
Μπούχενβαλντ… Δεν ήρθα για να κλάψω
Σαράντα χρόνια τα καταπίνω αυτά τα δάκρυα
Ηρθα να πάρω το μαστίγωμα της φρίκης σου
Για να το πάω στους ανθρώπους
Που περπατούν σφυρίζοντας αμέριμνα
Και δεν ακούν το σφύριγμα της οχιάς
Που ξαναζεστάθηκε στον ήλιο
Μπούχενβαλντ. Αυτό είναι το τελευταίο μου βιβλίο
Τ’ άλλα θα τα κάνω φωνή
Που να φτάσει ως την υστερική πρωτεύουσα
Όπου γερουσιαστές ουρλιάζουνε σαν σκύλοι
Και τραπεζίτες αποταμιεύουν το θάνατο
Να τους πω ότι στο «Ασπρο Σπίτι» τους
Κατοικούν πολλοί μαύροι άνθρωποι
Να τους πω ότι η κόρη της Ιλζέ Κωχ*
Παντρεύεται με συμπατριώτη τους
Και ετοιμάζουν τα προικιά τους
Με μαλλιά των κοριτσιών μας
Να τους πω – ότι αυτοί είναι!
Οι «πέραν του ωκεανού» – οι «πέραν του κόσμου»
Που δίνουνε τροφή και άσυλο στο Λύκο
Και του δείχνουνε τη σάρκα των παιδιών μας
Ότι η διαβόητη ελευθερία τους
έγινε η παραμάνα του Φασισμού
που τον θηλάζει με το γάλα της εκδίκησης
και του μαθαίνει να περπατά με το βήμα της χήνας
Μπούχενβαλντ. Δεν ήρθα να γονατίσω
Ήρθα να ορκιστώ
Πως δεν θα σωπάσω – δε θα κοιμηθώ
Όσο υπάρχουν τούτα τα μνημεία
Και προπάντων
Όσο θα υπάρχουν οι άνθρωποι που τάχτισαν.
Περιοδικό Πυρσός 1963 τεύχος Γενάρη. Δρέσδη, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος. Με απεριόριστο σεβασμό στον δικό μου ή και όλων Μενέλαο Λουντέμη.
