Μια νεκρή μέρα που δεν προδικάζει τίποτα, έρχεται μια νότα και αρχίζει μια μικρή ιστοριούλα με μουσικούς που απλά η κιθάρα συνοδεύει στιγμές γνωστών και αγνώστων, γίνετε αρωγός να σου κατσικωθούν στο μυαλό σαν στίγμα από τατουάζ . Εγώ απλά θεατής απολαμβάνω τις νότες και γεμίζω τα ποτήρια απλά με χαρά να έρθουν οι επόμενες νότες και οι φωνές να σε στέλνουν σε ταξιδάκι που σερβιρίσετε τεχνηέντως από μουσικάνθρωπους, που απλά ξεκαυλώνουν ενώ ξημερώνει μια Δευτέρα πρωί. Δεν έχει σχέση με επάγγελμα με με ψυχές που η ένωση γίνετε με μαγικό τρόπο σε μία μπάρα, στην μπάρα του φλου ,όχι ότι είναι η πρώτη φορά μα κάθε μια έχει τη δική της χάρη και τούτη έχει μόνο χαρά, από το παραδοσιακό στην πεντατονική, στον αμανέ στο rock, άλλα και αν τα μάτια κλείνουν τα ώτα μου ακούνε ψυχές που βγάζουν ομορφιά και εικόνες παραδείσου, ποιος να πει πως μπορώ να πω κλείσαμε; Ε όχι στέκεσε και ταξιδεύεις στον πολιτισμό της αλήθειας.
Πέρασαν απλά για ένα ποτό, η ώρα έξι και μισή μα δεν μπορείς να μην πεις πως βρήκες το χρόνο τον άχρονο και την τιμή την άτιμη. Απλά ένα ταξίδι στην κεντρική σφηκοφωλιάς μουσικών ψυχών…σε ένα μικρό χωριό ένα μικρό μπαρ μια μεγάλη στιγμή άλλη μια φορά. Όμως καθώς φεύγουν με τον ήλιο ψηλά κι όλοι γεμάτοι, βάζω ένα αγαπημένο μου τραγούδι καθώς είμαι ποιο γεμάτος από όλους. Βάλτε να πιούμε…….ΖΩΗ.. Σας το αφιερώνω ΚΡΙΝΑ
