Τούτες τις μέρες της ντροπής του ανθρώπινου γένους και της μοναξιάς σε πόνο και χαρά, ας έρθει η καταιγίδα να κρύψει το δάκρυ μας, ας μείνει το χαμόγελο, ας ενώσουμε ότι έχει ο καθένας να στολίσουμε το τραπέζι , πόνο, χαρά, γέλιο , κλάμα χορό, τραγούδι και θολές σκέψεις. ας μη ξεχάσουμε την ένωση του ανθρώπου, μην ξεχάσουμε ότι τα ωραιότερα πράγματα είναι δωρεάν και δεν χρειάζεστε τίποτα να περιμένεις, θα έρθει η πληρωμή με την ένωση της νέας εποχής αν το θελήσουμε, αν το σκότος μας αφήνει μια χαραμάδα φως ας την κάνουμε Ήλιο που τυφλώνει.
Το δάκρυ που έτρεξε δεν το είδε αυτό κανείς,
το σκέπασε η καταιγίδα του Δεκέμβρη, μονομιάς.
Η σιωπηλή κραυγή, πλανήθηκε να μην την βρεις,
χάθηκε μες τη βροχή, στις αστραπές της λησμονιάς.
Ουρλιάζω στη νεκρή νύχτα απαγόρευσης ζωής.
Ένα χαμόγελο κάπου να σταλιάσει να κεράσω,
να αγκαλιάσω εσένα, μήπως και μου ζεσταθείς
να δώσω κι εσένα χαρά, μόνος μη περάσω.
Στο δρόμο δεν είμαι δα, δεν κρυώνω γιατί εσύ;
Τόση μοναξιά; δώσε κι εμένα, να μοιραστεί .
Μη τρομάζεις θα σου δώσω κι εγώ χαρά μισή,
να τα μοιράσουμε όλα, το άδικο να δικαστεί.
Φωνάζω μες την καταιγίδα, ένωση να γενεί,
πως χάθηκε η ανθρωπιά σε μας, μη τυχόν φανεί.
Το δάκρυ για σένα απόψε, που κρυψε η βροχή
Έλα με ένωση να φτιάξουμε νέα εποχή. Θοδωρής φλου.
