Βαριά βαλίτσα λέει ο Παπάζογλου, κι εγώ είδα πόσο βαριά είναι η δική μου,,,μου έκοψε το χέρι.
Φυσικά όλοι κάποια στιγμή παίρνουνε την ΄΄βαλίτσα τους΄΄, άλλοι με ελαφρά τη καρδία, άλλοι από χαρά, άλλοι για την ζωή τους, όμως υπάρχουν κι έρμοι που πρέπει να σηκώσουν την βαλίτσα που τους έλαχε και να αφήνουν ότι αγάπησαν με πάθος, ότι σφάλισαν στην ταινία του μυαλού και να ζητήσουν κάτι που να μην πονάει η απώλεια τόσο πολύ , να αγαπήσουν εξίσου, το νέο προσκέφαλο.
Σε στιγμές που οι αποφάσεις καθορίζουν το μέλλον, ασχέτως αν ιδεολογικά δεν αλλάζει τίποτα στα εσώψυχα σου, έρχεται και το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις, το εισιτήριο για την βαλίτσα είναι ακριβότερο από του ”σαρκίου” σου. Όμως δική σου απόφαση, δικό σου νέο ή και παλιό μονοπάτι ,στα στενά σοκάκια του μυαλού σου, στις δαιδαλώδεις διαδρομές που στα σκοτάδια βρίσκεις ,αν θέλεις αχτίδες φωτός και τα μετατρέπεις σε φωτεινό τοπίο που δεν μπορεί την καθάρια εικόνα του να χαλάσει ούτε ίχνος ομίχλης, διώξε κάθε τι και κράτα τα σύννεφα που ομορφαίνουν το τοπίο.
Η βαλίτσα ετούτη έχει πολλά, είναι παλιά, σχεδόν για τα σκουπίδια. μα αντέχει για ένα ακόμα ταξίδι, λοιπόν την απόφαση την πήρες, πλήρωσε στην επιβίβασή της άνθρωπε το αντίτιμο ,άσε τη κλάψα και κουνήσου , το πλοίο σου φεύγει δεν σε περιμένει, και ποιος είσαι να το καθυστερείς???
Ει ψιτ άνθρωπε, μην ξεχαστείς, έχεις δώσει μια υπόσχεση στο αγέννητο παιδί σου.
Μην νομίζεις ότι θα γλυτώσεις, η συνείδηση θα στο θυμίζει κάθε φορά που θα προσπαθείς να το βγάλεις απ΄ το μυαλό, εκείνη την ώρα δεν γλυτώνεις, εκείνη τη ώρα η σκέψη ,ακόμα κι αν την έχεις κάνει υπηρέτη , αυτόματα γίνετε αφέντης, σου θυμίζει την ΄΄δροσάτη” που σε περιμένει , όπως και το τέλος των πάντων εν τη ζωή, εκεί ο πορτιέρης δεν ρωτάει ,λέγετε θάνατος, εσύ αποφασίσεις αν στην ερώτηση μετά την΄΄δροσάτη”, άξιζε που έζησες ή κακώς.
Βαριά η βαλίτσα μα νομίζεις πως ,αφού έτσι λέει ο εσωκοσμός σου, πράττεις το σωστό της ψυχής, μα κοίτα να την κουβαλήσεις μόνος, όχι βοήθειες και δεκανίκια όχι αγκομαχητά κι ας κόπηκε το χέρι και το αίμα κυλάει, πρέπει να κάνεις κουράγιο και να μοιράσεις χαμόγελα παντού χωρίς προσμονή ότι έχεις να λαμβάνεις. Εγώ αυτό κάνω κι είναι γλυκόπικρο, μα πιστεύω στην ανταμοιβή όποια κι αν είναι , μόνο καλή θα είναι αφού τίποτα δεν περιμένω παρά να πω με χαμόγελο καληνύχτα πριν πέσω στα δίχτυα του μορφέα και το ίδιο οσάν έρθει η ώρα να πω κα καλημέρα στη νέα μέρα.
Την βαλίτσα που κόβει το χέρι μου με θάρρος την κουβαλάω, αν θες μπορείς την δική σου.
