Νύχτωσε, τα φώτα μόνο δείχνουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε στην πόλη τούτη, μα και σε την έρμη χώρα. Ένας κόμπος στο λαιμό, ένα σφίξιμο στο στήθος και μερικά εκρηκτικά κοκτέιλ φρενίτιδας στο πληγωμένο, σχεδόν νεκρό μυαλό του λαού. Είμαι ακόμα ζωντανός λέω, μα δεν ξέρω αν θέλω πλέον.
Στην βόλτα στην άδεια πόλη μεσάνυχτα βγήκα να περπατήσω τις σκέψεις και τις αντοχές μου. Να με δοκιμάσω αν αντέχω την καταστροφή. Μάλλον όχι δεν μπορώ να αντέξω τις ψυχές που ουρλιάζουν από απόγνωση. Πώς να αντέξεις όταν ξέρεις ότι ένας άρρωστος λαός είναι στα πρόθυρα του θανάτου; Ναι του θανάτου που μυρίζω καθώς περπατάω στην Θησέως και στο ύψος της Ιατρίδου ακούω φωνές απώλειας. Το ΄΄τέλειωσε αγάπη μου μέχρι εδώ ήταν ΄΄ και το ΄΄μη καρδούλα μου ΄΄ μέσα σε σπαραγμό με φύτεψε στο τσιμέντο. Με φύτεψε να ακούσω τα λόγια ενός ζευγαριού, να ακούω το δεν μπορώ να ζήσω άλλο και τα παρακάλια για υπομονή.
Ακροατής κατά τύχη της ζοφερής πραγματικότητας της εξαθλιωμένης ζωής ανθρώπων που δεν έχουν, όπως κατάλαβα από τα λεγόμενα να φάνε καν. Μα δεν είναι μόνο η τροφή , είναι και το μυαλό νεκρωμένο και οι αντοχές. Δεν ξέρω τι να κάνω αν πρέπει να φωνάξω , αν πρέπει να τους μιλήσω αν…. Τρέχω κι εγώ μαζί τους , ο άντρας μπροστά και η γυναίκα ξοπίσω μέχρι το ποτάμι.
Τα χειρότερα δεν ήρθαν στην περίπτωση ετούτη , μα ποιος λέει ότι κάπου αλλού δεν έγινε; Σαν πληγωμένο αγρίμι ο αδερφός και με εξαθλιωμένη από την προσπάθεια η αδερφή δεν ακούστηκε το κλίκ. Όμως κάπου αλλού θα ακουστεί, όπως ακούω κάθε μέρα γύρω μου. Δεν μπορεί να δεχτεί το μυαλό μου αυτή η γενοκτονία εκατομμυρίων ανθρώπων από στυγνούς εγκληματίες της πολιτικής και των τραπεζών. Χαμένες περιουσίες είναι το λιγότερο, σακατεμένα μυαλά έρχεται πίσω στη σκέψη τώρα που βλέπουμε πως έρχεται ο θάνατος με την φιγούρα της πανδημίας.
Δεν χωράει στα στενά σοκάκια του μυαλού ένας νέος να τινάξει τα μυαλά του και στον τοίχο απέναντι να σχηματιστεί ο χάρτης της κατά τα άλλα 200 χρόνια ελεύθερης Ελλάδος. Σεργιανίζω στις σκέψεις μου να βρώ παρηγοριά , όχι μόνο στον άντρα αυτόν μα και σε χιλιάδες εκεί κρυμμένους στην φυλακή που επέβαλε το καθεστώς , στο σπίτι. Ναι η φυλακή το σπίτι και η οθόνη που σε κλειδώνει τόσο που ξεχνάς κάθε τι ανθρώπινο. Μόνο να ελπίζεις μπορείς όμως; Οι κρατικοί λειτουργοί σου βάζουν ένα περίστροφο στο χέρι να το τοποθετήσεις στο στόμα. Πες μέχρι εδώ και μην πατάς την σκανδάλη δεν θα χεις δει την ζωγραφιά στον τοίχο, δεν νοιάζεται ούτε πλέον ο διπλανός, δεν μπορεί κι αυτός να αντέξει, Τελείωσε αγάπη μου, μέχρι εδώ ήταν. Αρνήσου.
