Ο πίνακας είναι δώρο της φίλης και συντρόφου φωτός, VASSIAS ART, 21 βήματα ενώνουν .
Μια βόλτα στην αγαπημένη μου παραλία, πέντε λεπτά από το δικό μου λιμανάκι της ψυχής μου να περάσω σε άλλη αλήθεια, τη δική μου αλήθεια. Λες και αλλάζω τα πάντα, με ένα τρόπο, που δεν θέλω να εξηγήσω, δεν θέλω να ξέρω. Το κρύο είναι λίγο τσουχτερό και ο ζεστός καφές βάλσαμο, βλέποντας το πέλαγο σε ημιάγρια κατάσταση. Φυσικά δεν με χαλάει καθόλου, τουναντίον, νιώθω υπέροχα, καθώς άδειασε με την μία το κεφάλι από τα απορρίμματα που δέχομαι θέλω δεν θέλω.
Στο χάσιμο και την μαστούρα από την φύση, χωρίς ουσίες, παρά μόνο με την έκσταση που προσφέρει η φύση ταξιδεύω.
Όμως το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα κοράκι, πάνω από ένα κουφάρι, που τσιμπολογάει καθώς έρχεται άλλο ένα. Χαζεύω την διαδικασία, που δεν είχα προσέξει ποτέ. Έμεινα να κοιτάζω σαν υπνωτισμένος και να κάνω συνειρμούς, για τα όσα γίνονται στην χώρα που έτυχε να ζω. Στην χώρα που έχει πάντα να δώσει, στην χώρα που δεν έπαψε να βγάζει διανοούμενους. Στη χώρα που ξέρει να βγάζει διανοούμενους αλήτες, με διαφορετικό κώδικα τιμής. Στον τόπο αυτό πολλοί λοιδορήθηκαν , πολλοί έγινα κουφάρια για τα κοράκια του μαμωνά, μα άντεξαν στον χρόνο.
Λογικό όταν διαβάζεις π.χ. Σουρρή και νομίζεις ότι γράφει στο 2021.
Φυσικά πολλά μπορώ να αναφέρω για την αυτόδουλεία του νεοέλληνα που νομίζεις πως κατάγετε από το ζευγάρι του κυρίου Φόβου και της κυρίας απελπισίας. Άλλωστε ποτέ δεν έκρυψα πως νιώθω στιγματισμένος από Έλληνες ιδιαίτερους.
Όπως Ο Βάρναλης, ο Ρίτσος, ο Λιαντίνης, ο Παύλος, ο Νικόλας, η Κατερίνα η μεγάλη μου αδυναμία ο Λουντέμης. Μα και για πολύ νεότερους όπως ο Θάνος ή ο Μεσημέρης μέχρι τον Μητσοτάκη. Μην τρομάζετε φίλοι μου τον Δημήτρη λέω.
Διαβάζοντας το είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε και βλέποντας πως κανένας που με επηρέασε δεν ήταν καπιταλιστής, νιώθω λίγο καλύτερα. Λέω όκ δεν είμαι για μέσα.
Στο κουφάρι δεν βλέπω πλέον την χώρα μου, μα τον πολιτισμό που αναπνέει με υποστήριξη. Μα μου έρχονται λόγια του Χριστιανόπουλου και ανακουφίζομαι. Δεν πεθαίνει εύκολα ο πολιτισμός σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη.
Από το σκότος και τις νεφελώδεις μέρες και νεκρές νύχτες, από το μαύρο, στο άσπρο φως που δεν σε τυφλώνει. Σκέπτομαι πως από το κουφάρι που φάγανε τα όρνια πήραν και γνώση από τον πολιτισμό που θεωρούν νεκρό. Ατενίζω που τα κοράκια χορτάτα, έφυγαν χαρούμενα και γεμάτα ικανοποίηση. Όμως μέσα από το νεκρό κουφάρι πήραν και πολιτισμό μαζί τους. Μέσα στο σκότος των καιρών και της εμφύλιας κατάστασης εγώ βλέπω φως. Ίσως να με πείτε τρελό μα εγώ βλέπω μια σπίθα για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Αρχίζω τώρα που κοντεύω τα 50 να νιώθω φυσιολογικός.
Δεν νιώθω πλέον γραφικός, που έβλεπε κοινωνική, πνευματική και κρίση αξιών, του ψεύτικου ξεβλαχέματος και του αρμέγματος του κράτους κι από την κυρά Κατίνα. Που φέρνει τα νέα από το δίπλα χωριό λέω. Δεν νιώθω πια πώς όλα είναι μαύρα, βλέπω φως μέσα στο σκότος. Βλέπω τον άνθρωπο που ακόμα θέλει να μείνει άνθρωπος να επαναπροσδιορίζει τις αξίες της ζωής. Νιώθω χαρά που οι νέοι δεν δικάζουν εμάς που δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε τα πράγματα 30 χρόνια πριν.
Βλέπω πως παρόλο που μόνιμα έχουν ένα κατηγορητήριο, από τους κοινωνικά καθωσπρεπιστές και τους μαλώνουν για κάτι που δεν φταίνε, να σκέπτονται.
Ναι αυτό που δεν κάνουν αυτοί που είναι ένοχοι, ακόμα και προς τα παιδιά τους η τα εγγόνια τους. Οι νεκροί στην ψυχή ελπίζω να δούν έστω την ύστατη στιγμή ότι ακόμα υπάρχουμε κι εμείς που θέλουμε να παλέψουμε για να βρούμε το φως μέσα στο σκότος. Βάζω μουσική να ακούσω μερικά τραγούδια που μιλάνε για τα δικαιώματά μας και νιώθω πάλι 16 ετών
. Ναι δεν είμαι παραπάνω, γιατί ζω μέσα από τα όνειρα των παιδιών. Των παιδιών που αρνούνται να υποταχτούν στο λάθος, που οι ιδιοκτήτες του κράτους βαφτίζουν σωστό. Είμαι μαζί με τους ονειροπόλους, που γνωρίζουν ότι οι κυβέρνηση είναι υπάλληλοι και χρησιμοποιούν την αστυνομία για να τους προστατεύει και να πράττει όπως αυτοί θεωρούν σωστό. Δηλαδή φτιάχνει στρατό καταστολής από σκότος, όμως εμείς πρέπει να βλέπουμε την χαραμάδα που θα φωτιστεί . Το φως αυτό όταν το ακολουθούμε ΓΙΝΌΜΑΣΤΕ ΠΆΛΙ ΠΑΙΔΙΆ. Οπότε γιατί να μην είμαι μαζί τους; Γιατί να μην είμαι με το φως;
Το σκότος είναι ωραίο, όταν αφήνεις την γαλήνη, να σου φέρει το φως της ψυχής και της ζωής . πόσο όμορφα εκεί έξω; Τα κοράκια μεταφέρουν τον πολιτισμό και μαζί το φως. Το ψοφίμι δεν πεθαίνει τελικά.
Ας γίνουμε ένα, ας νιώσουμε όμορφα για τον διπλανό μας, ας ενώσουμε το φως και το καλό, θα νικήσουμε το σκότος και το κακό.
