Ξεσκέπασα το μυαλό μου, από το μαύρο πέπλο της κάταχνης πολιτείας , την Αθήνα. Άφησα ελεύθερο να ανασάνει στο γκρίζο των ημερών της πνευματικής, ηθικής , και αξιακής κρίσεως ,πέραν της οικονομικής , που μαστίζει τούτο τον έρμο τόπο.
Αλλά πάντα θα προσπαθώ να βρω στο σκοτάδι τρόπους να χαμογελάσω ,μήπως και δώσω κ εγώ σε κάποιον που παλεύει με τους δαίμονες του, η να προσπαθεί απλά να ζήσει λίγο ανθρώπινα , μια νότας χαράς , ελπίδας ,μια ζωγραφιά στην ψυχή, που όλοι έχουμε ζητήσει ,πολλάκις.
Στην άδεια πόλη των κλειστών μαγαζιών και μπάρ ,που είχε προ πολλού πάψει να ναι χώροι ,’εκτός διασκέδασης’ ,να υπάρχει πολιτισμός εκτός λίγων περιπτώσεων ,υπάρχουν ωραία σημάδια πολιτισμού έστω και λίγο , από την Δ. ΑΕΡΟΠΑΓΕΙΤΟΥ, έως σε πολλές πλατείες που το ανθρώπινο πρόσωπο δεν έριξε τίτλους τέλους στην ελπίδα ,ναι , μια τέτοια πλατεία ίσως με δίδαξε, πως αν θέλεις πολιτισμό έρχεται, και είναι στους δρόμους και στις πλατείες ,και όχι μόνο σε κάτι γραφικά μπαράκια ,που θα μιλήσεις , θα γίνεις φίλος με έναν άγνωστο , θα φλερτάρεις ,διότι το μπαρ σε προδιαθέτει να το κάνεις. Όμως υπάρχουν και καφέ, μπαρ ,ταβέρνες ,σκηνές μουσικής , θεάτρου ,τέχνης που ακόμα επιμένουν στο μαζί ρε γαμώτο ,και είδα πόσο μου λείπει ΤΟ ΦΛΟΥ .Το ‘ φερα πολύπλευρα στο μυαλό μου έβγαλα ακόμα και τα μαύρα ρούχα και τις μπότες στην άκρη ,και άρχισα να βολτάρω μόνος στην Καλλιθέα της αποξένωσης ,πως έγινε αυτό;
Αναρωτιέμαι , οι λίγες γνώριμες φάτσες ,δεν αλλάζουν ,κάποιοι λεν πέντε κουβέντες κι όσο να ναι, στη κουβέντα περνάει τυχαία και κανένας γνωστός… Κάπως έτσι κ εγώ στους Άγιους Πάντες , βρίσκω την απόλυτη ησυχία ,κάνοντας την καψούρα κ τον πόθο rock n roll στιγμή..
Τα μάτια μου έχουν πέσει σ ένα ζευγάρι ,που όση ώρα γράφω ,ο ένας γράφει τον άλλον και είναι στον εικονικό κόσμο του, γιατί ρε φίλε η φιλενάδα; Τότε ας ερχόσουν στο παγκάκι μόνο για πάρτι σου και το κινητό σου , δηλαδή ρε φελέ από το καφέ της παρέας που έγινε ,η υπολογιστική εικονική παρεούλα ,τώρα έχουμε και το παγκάκι ; Ακόμα που σαν καθόμαστε είμαστε σαν καρικατούρες του ΑΡΚΑ; ΓΙΑΤΙ; Δεν το χω και πολύ εγώ μ αυτά και ρωτάω ευθέως τα παιδιά τι κάνουν ,πως και γιατί, αν έχουν όρεξη να μιλήσουν ζωντανά ρε παιδί μου, μέχρι που ρώτησα, στέλνετε και μεταξύ σας μνμ; Αποσβολωμένοι με κοιτούν με απορία, μα εγώ έχω την απορία , 3 το βράδυ ήρθατε μαζί κι ούτε μια κουβέντα δυο ώρες που γράφω και σας κοιτάω ρε παιδιά;
Η δικαιολογία δεν βγαίνει παρά μόνο μίζερη στιγμή αμηχανίας , ρε παιδιά γιατί είστε έξω μαζί; Ή μιλήστε ή σιωπήστε κι αλλάξτε παραμύθι ,και δείχνοντας με το χέρι πιο κάτω μια ομαδούλα, οκλαδόν κάτω γρατζουνάνε μια κιθάρα κ είναι χαρούμενοι με τα κουτάκια μπύρας έστω, ή τραβάτε λίγο πιο πάνω στα Πετράλωνα, πλατεία Μερκούρη, η Ακρόπολη, που αράζουν εκατοντάδες μη καρφωμένες στο κουνητό παπάρι . Αντί να βρουν κάτι να πουν … πώς να περάσει η ώρα ε; καλά απάντηση 5 χρονου ,αποκρίθηκα. ας βρω εγώ ένα θέμα τι λέτε; μέσα λένε, και αφού έφεραν μπύρες έβγαλα την κιθάρα κ βρήκαμε πολλά να πούμε, ήταν ήδη 8 το πρωί, πόσο όμορφα όταν πετάς από πάνω σου, ότι σου γραπώνει κ εθίζει την ψυχή ,όταν απετάξεις το μαύρο, έστω λίγες στιγμές, κόψε λάσπη και ρίχτο στα βράχια ,τι έχεις να χάσεις?μόνο να κερδίσεις στιγμές έχεις…και αυτό είναι rock και να θυμάσαι τους μοιραίους του Βάρναλη….μες την υπόγεια την ταβέρνα………
