Τα καραντινέικα ποιηματάκια του Φλου, ίσως είναι σατυρικά, ίσως κυνικά μα ίσως και κατηγορηματικά, το θέμα είναι από πού θα το δεί ο καθένας, για μένα είναι και τα τρία και θα έλεγα πιστός στον Βάρναλη, δια του μη χαϊδέματος αυτιών για όλους, που άτολμα κοιτάμε τους ταγούς της καταστροφής, μια ακόμα καταστροφή, μα αυτή τη φορά από μας τους ίδιους κι όχι από κανέναν Κεμάλ. Ακολουθεί ερασιτεχνική αυθόρμητη απαγγελία, δεν το έχω που λένε. Δικά σας και δικά μας.
Το σπίτι μας κάμαν φυλακή,
δάσκαλο μας φέρανε την τι βι,
πανηγύρι μας φέραν αλλουνού,
πουρέ εκάμαμε κι εμείς το νού.
σαν σπάσουν αλυσίδες οι ταγοί
έξω θα ναι καμένη, η έρμη γή.
Τώρα μέγα Δάσκαλε, δες τρέχουν ούλοι,
στην αυλή τους εθελοντές οι δούλοι.
να ξεπορτίσουν απ΄ τη φυλακή δε θέλουν,
τα σίδερα ανοίξαν μα μεσα τούτοι μένουν.
δίκιο είχε ο κυρ Μεντιος στη μπαλάντα
στο πληκτρολόγιο γίνανε κομάντα.
τα κλειδιά τους δώκατε και δε τα θένε.
δειλοί και σκλάβοι, κι οι άλλοι τους εφταίνε.
Τι κόσμος τουτος χαζεμένος
που ηταν αγαναχτισμένος
τώρα μιλανε όλοι για τραπέζι.
με το άδειο πιάτο μας τι παίζει?
ας ήταν γιόματο φαγητό
να το καταπιώ κι αυτο.
Ελληνα, ο Γέρος είπε μην προσκυνάς,
μην σε φωνάζουνε Γκιαούρη,
ήσυχος μην είσαι, τον κολο να κουνάς,
γιατί σε κάμανε καμπούρη.
Ελλην. είναι άνθρωπος, είναι ελευθερία,
δεν θέλει στήσιμο αν ψάχνεις την παιδεία.
Στα χέρια αίμα ρίχνουν να πλυθείς.
Ήρθε η ώρα σήκω ν΄αρνηθείς
δεν φταίει ο αδικημένος φτωχός λαός,
μα του μαμωνά και δόξης ο ταγός.
