Μια νεκρική σιγή στο υπόγειο της Φορνέζη, έσπασε η χορδή της κιθάρας που κοπάναγα με μανία ζητώντας ελευθερία. Αφήνω την κιθάρα στην άκρη, άλλη χορδή δεν έχω, να κάνω κάτι άλλο δεν θέλω. Με πνίγει το παραμύθι τούτο, δεν μπορώ να βρω χαρούμενο άνθρωπο. Τα βάζω με τον εαυτό μου που είμαι καλά και νιώθω καλά με μένα, ξέροντας πως έχω τις δυσκολίες μου.
Κάνω τηλεδιάσκεψη με τον σκανταλιάρη Θοδωρή, βγάλαμε απόφαση, έξοδος. Απαγορεύετε να μου απαγορεύσεις όποιος και να είσαι, δεν κάνω κάτι επαίσχυντο.
Βάζω μια λίστα τραγουδιών με κατηγορώ και πάω στο αμάξι. Βάζω μπροστά, αρχίζει η μουσική με σκληρό rock n roll, κάποιος βρίζει από ένα μπαλκόνι. Γελώ σαν σκανταλιάρικος μπόμπιρας. Βάζω τέρμα την μουσική μου και χορεύοντας στο τιμόνι πάνω, κολάω το πόδι στο γκάζι. Τα λάστιχα ουρλιάζουν σαν ψυχές, ναι τις ψυχές εκείνων των απεγνωσμένων. Που στα σωθικά τους μυρίζουν καμένη σάρκα και λάστιχο στην άσφαλτο, ένα κοκτέιλ σιχαμάρας. Βγήκα να παίξω με το αμάξι εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας, χωρίς να μετανοώ, γιατί δεν εννοώ τον νόμο τους.
Αυτή τη φορά νιώθω να οδηγώ επικίνδυνα για τον εαυτό μου στους άδειους δρόμους της Αθήνας, ρισκάροντας και ένα πρόστιμο, ε και τι έγινε; Πρόστιμο θα είναι. Παίζω με τις δυνατότητες του παλιού Α33 και τις δικές μου, όμως χρειάζομαι λίγη αδρεναλίνη.
Αφού μου έκανε την χάρη το αμάξι ο δρόμος και οδήγησα γρήγορα, έντονα και στα κόκκινα κι όλα καλά, γύρισα σπίτι. Ευτυχώς το πρόστιμο το γλύτωσα όπως και το να φύγω από το δρόμο, κόντεψα μερικές φορές σε λίγη ώρα. Όμως με παράσυρε το devils in my head το breaking the Law, το Last Ride και το Αnd justice for All.
Nαι δικαιολογία είναι τούτη, μα για κείνους που δεν ξέρουν τα τραγούδια. Για μένα και για πολλούς είναι τρόπος ζωής. Δικαιοσύνη που να βρούμε; Ανθρωπιά που να ζητήσουμε; Ελευθερία που πουλάνε; Η αλήθεια γιατί κρύφτηκε; Παράνομος κατά τον νόμο κοντά μισό αιώνα έφηβος , μα είμαι παράνομος; Ποιον πείραξα; Ποιον ενόχλησα; Ποιος είναι αυτός που ορίζει την ζωή όλων χωρίς να έχει κάνει τίποτα σωστό για τον πολίτη; Ποιος είναι αυτός που πρέπει να σεβαστώ; για ποιον λόγο;
Χουντοπανικοβληματίωση έχω ονομάσει πολύ καιρό τώρα την ασθένεια του ανθρώπου. Του Έλληνα δε, θα του πώ ότι κατάγεται από την κυρία Απελπισία και τον κύριο Φόβο, απόγονος αυτών είναι και καταφέρεται εναντίων όποιου παλεύει .
Τα βάζει το κράτος με όποιον ζητεί τα δικαιώματά του και οι κυρ Παντελήδες σαν άλλοι πόντιοι πελάτες, νίπτουν τα λερωμένα χέρια τους, ή μήπως τις λερωμένες ψυχές τους; Ή και τα δύο; Φυσικά δεν θέλουν να κάνουν τίποτα μόνο να σαπίζουν στην βόλεψή τους, δυστυχώς, αυτοί είναι οι Ανέμελα περαστικοί της ζωής που παίρνουν στο λαιμό τους γενιές ολόκληρες.
Δεν ξέρω τελικά αν τους αξίζει αυτούς η ελευθερία. Θα τους πρότεινα να μας αδειάσουν τον πλανήτη, τον ρυπαίνουν.
Είμαι ο Θοδωρής, είμαι καλά και κατά των ειδικών παράνομος, μα είμαι ζωντανός, δεν κηρύχτηκα νεκρός.
