Δεν ξέρω κι εγώ πώς να παρουσιάσω αυτό το παλικάρι, αν θα πρέπει να μιλήσω για την τέχνη του, η αν πρέπει να σταθώ στη συνειδητή επιλογή του να είναι εμπόδιο και σκεπτόμενος αλήτης του Εμπεδοκλή. Ζήτησα να μιλήσει διότι είναι ιδελόγος από αυτούς που δεν θέλουν οι καθωσπρεπιστές, ζει για το έργο του μέσα στο έργο του, περίμενα την θάση του γιατί στις συζητήσεις μεταξύ μας είδε την ώριμη διαφορετικότητα με το ανάλογο πληρωμένο αντίτιμο της τιμωρίας του συστήματος, λυπάμαι που δεν ακούγονται αυτές οι φωνές, λυπάμαι που παιδιά με καθάρια ψυχή και έντιμο έργο δεν θέλετε να τα ακούσετε. Είναι ο Διονύσης Φαρμάκης, είναι ο Νιόνιος μου[ας με συγχωρέσει για το μου] Είναι το οξυδερκές παλικάρι που δεν δέχεται την σαπίλα, που είχε τα κότσια στην πρόκλησή μου, όχι μόνο να αντιδράσει μα και να δράσει, είναι το παλικάρι που δεν θα σου πεί ποτέ ψέμα, είναι ο μάγκας, που ήρθε στο LEVEL69 ένα βράδυ και με έκανε να χαρώ , είναι η φωνή που πρέπει να ακουστεί, είναι διαταγή του παιδιού που κρύβετε από τις κακουχίες μέσα σας, να νιώσετε τα λόγια σε γραπτό και μουσικό λόγο, Όταν με το καλό κοπάσει η χουντοπανικοβληματίωση, εγώ θα βγω και θα στήσω την παράσταση στο LEVEL69 αφού μου δοθεί η άδεια από τον Μάνο, που δεν θα πει όχι γιατί δεν είναι σάπιος, και η παράσταση θα είναι μία. ΕΊΜΑΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΑΡΜΑΚΗΣ. Παρακαλώ δώστε προσοχή ούτε ο ίδιος ξέρει τι γράφω. Θα μάθει, όπως έμαθα κι εγώ. Ο νέος του δε δίσκος ήρθε. ”Ahimsa” (2020) κι εγώ σας αφιερώνω ένα εξ αυτών. Γιατί στεκόμαστε ακόμη όρθιοι, είμαστε ακόμη άνθρωποι.
Θοδωρή θυμήθηκα, είμαι ο Διονύσης Φαρμάκης.
Μου ζητάς μέρες τώρα να γράψω και όλο λέω να αρχίσω αλλά δε ξέρω από που.
Να πω τι; πλέον και ο αέρας είναι δυσεύρετος στη χώρα τούτη.
Πάμε λίγο αυθόρμητα, χωρίς διορθώσεις.
Είναι 17 Νοέμβρη απόψε και η πρώτη σκέψη είναι πως το πολυτεχνείο ζει για να το σκοτώνουν κάθε μέρα άριστα κρατικά σκυλιά. Δεν νομίζω να άλλαξαν και πολλά από τότε. Άπλα τους διαφορετικούς πια δε τους σκοτώνουν ακαριαία… τους απομονώνουν πρώτα και τους στέλνουν στην ‘’αυτοχειρία’’.
Είμαι εννιά μήνες κοντά, σε ένα δωμάτιο στρωματσάδα στο πάτωμα, μουσικά όργανα τριγύρω, βιβλία, ξύδια, τσιγάρα, φίλους, εχθρούς, λόγια σε οθόνες, τηλέφωνα, μικρόφωνα, ενισχυτές και ηχομονωτικά, αφίσες, φωτογραφίες, σιωπή, μοναξιά, περηφάνια, θλίψη, απογοήτευση, οργή, μίσος, σκέψεις, σκέψεις που δε σταματάνε παρά μόνο το ξημέρωμα πριν κοιμηθώ, ξανά περηφάνια και όλα από την αρχή.
Εννιά γαμημένους μήνες με ένα περσινό χειμώνα που στην εργασία μου τα πράγματα είχαν αρχίσει να ζορίζουν πριν το lockdown, 2 tour άκυρα, μία μπάντα (το Πεδίο Δ) σχεδόν στον αέρα, μαγαζάτορες που ενώ μας είχαν στα ύψη τώρα ούτε να μας χέσουν, χρέη που πια έχω σταματήσει να μετράω, φίλους της καλοπέρασης που πλέον στην άκρη τους πετάω, συναδέλφους που γλύφουν κώλους μπας και πάρουν λίγο τα πάνω τους… ετερόφωτους ποζεράδες μαγκιά κλανιά και απόστημα, το πρωί στο δημόσιο ή στη μεγαλοεπιχείρηση της οικογένειας και το απόγευμα επανάσταση στα social. Τους σιχάθηκα όλους πια. Τουλάχιστον βουλώστε το.
Εννιά μήνες με στάση λίγο το φινάλε του καλοκαιριού που έφυγα με τα παιδιά χωρίς να ξέρουμε που θα μας βγάλει και κατεβήκαμε Πελοπόννησο και Κεφαλονιά με όργανα στο αμάξι εξοπλισμό και διάθεση για ροκ σκηνικά. Άλλωστε ο καιρός το επιβάλει. Χωρίς δεκάρα στη τσέπη αλλά βγάλαμε άκρη. Εκεί είδα και τους φίλους μου Σαράντη και Μάκη. Εκεί τζαμάραμε, γράψαμε, φιλοσοφήσαμε, ακούσαμε μουσική και γελάσαμε. Εκεί στα μέρη κάτω γνώρισα λεβεντιές να ξεχωρίζουν από τη μιζέρια και να παλεύουν. Λίγο φως κόντρα στο σκοτάδι.
Εννιά μήνες λοιπόν στο δώμα μου, στη καβάτζα μου όπως το λέω με ξεσκαρτάρισμα, γροθιά στο μαχαίρι και μία σκέψη: να σταθώ όρθιος και με αξιοπρέπεια σε όλο αυτό το σκηνικό αδιαφορίας και να συνεχίσω. Ας μην ακούνε τα τραγούδια μου, ας μην διαβάζουν τους στίχους μου, ας με θεωρούνε γραφικό, τους αφήνω μέχρι και να με λυπούνται… Εκείνοι που δε πήραν χαμπάρι τι εστί ζωή να λυπούνται όσους την έχουν πάρει μυρωδιά από νωρίς. Ειρωνεία. Ένα άχαρο αστείο για να μην χάσουμε τα λογικά μας.
Η αλήθεια αδερφέ μου αφού μου είπες να γράψω και να πω τι έχω στο κεφάλι μου μέσα, είναι πως για πρώτη φορά είμαι ένα με την τέχνη μου, ξέρω που πάω, ποιος είμαι και έχω και μία πρόταση εκεί που όλα φαντάζουν δυσοίωνα.
Αντέχω ακόμα άλλο τόσο. Έχω να γράψω πολλά τραγούδια και ας ακούνε όσοι ακούνε.
Στους εννιά μήνες λοιπόν καραντίνας γεννήθηκε το 4ο album με τίτλο Ahimsa, έχω ήδη άλλα τόσα τραγούδια στο ντουλάπι που δούλευα παράλληλα μαζί με τους στίχους του Αλιβιζάτου, παραγωγές που κάνω ή βοηθάω μέσα από τη καβάτζα, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως θυμήθηκα ποιος είμαι. Με λένε Διονύση Φαρμάκη και επιλέγω να μαι εμπόδιο, αλήτης, σκεπτόμενος, παράνομος ενίοτε, ξεχασμένος από τη χώρα τους και άνθρωπος με καλοσύνη πια, με μικρότερη όμως ανέχεια στους μαλάκες. Και δυστυχώς Θοδωρή ζούνε αρκετοί ακόμα ανάμεσά μας.
