Από τον Γιάννη Μαστρογεωργίου. Την οπτική μιας απλής ανθρώπινης προσέγγισης, πόσο απλό και δύσκολο να είσαι άνθρωπος;
Με το πρώτο χιόνι βγήκα έξω χάρηκα, έπαιξα χιονοπόλεμο, γιατί είναι ο μόνος πια που μου επιτρέπεται να παίξω, βλέπει σε κάθε γωνιά είχε αστυνομία. Γελούσαν κι αυτοί, αλλά δεν ξέρω τον λόγο. Αυτοί μπορούσαν να παίξουν πόλεμο όποτε γουστάρουν και εγώ είμαι μόλις έφηβος.
Είδα οικογένειες που πριν λίγο καιρό ασφυκτιούσαν να ανασάνουν από φόρους, κρίσεις, να γελάνε και να τρέχουν σαν τρελοί. Είδα ζευγαράκια να φιλιούνται χωρίς μάσκα αλλά στα χέρια τους φορούσαν γάντια χειμωνιάτικα.
Βλέπεις δεν κρύβεται η ανεμελιά της παιδικής αθωότητας όσο κ αν θάψαμε την αγνότητα μέσα σε κρίσεις και ιούς. Είδα χιόνι στην άσφαλτο και σκέφτηκα το αλάτι που χρειάζεται; αφού ζω σε μια πόλη γεμάτη ιγκλού
Σε μια πόλη φασιστική, τόσο που όταν ερχόταν οι πρόσφυγες από τον πόντο τους βούλιαζαν τις βάρκες λίγο πριν φτάσουν στο λευκό πύργο που κάποτε ήταν φυλακή. Τι νόημα έχει να υπάρχουν τόσα αγάλματα ηρώων σ΄ αυτή την πόλη και να ναι πάντα σκλαβωμένη. Ποιος να μου εξηγήσει και τι να καταλάβω;
Σήμερα λοιπόν ήταν μια παγωμένη μέρα σαν όλες τις άλλες, γεμάτη από προσκυνημένους φασίστες που πάγωσαν ακόμα και τα συναισθήματά τους για να παίξουν με το χιόνι. Και ούτε ένας σκέφτηκε, οι άστεγοι στην πλατεία Ναβαρίνου κάτω από τον πλάτανο πως θα την βγάλουν απόψε;
Σάμπως τους νοιάζει; αυτοί να παίξουν θελαν, όπως παίζουν με τις ζωές τους.
