Σε θυμάμαι φίλε ,ήσουν εκεί ,εκεί στην άκρη του δρόμου, πλάι στην σύντροφο σου, που με τα 750 κ.ε. που γουργουρίζανε σε περίμενε, καρτερώντας να πάρει το πάμε στο χάος του ανεξερεύνητου ταξιδιού. ΄Ενα ταξίδι διπλού προορισμού, δρόμου και μυαλού, ένα ταξίδι διαφορετικό ,στην σκηνή τώρα ήσουν εσύ.
Εσύ που περίμενες να ανοίξει η σκηνή και μέχρι να πέσει η αυλαία να μπορέσεις να ζήσεις το επόμενο λεπτό. Φίλε σε θυμάμαι, έγραψες κάτι στον δρόμο, καθώς η κυρά σου περίμενε το πρόσταγμα του δεξιού σου καρπού να γκρινιάξει, να ουρλιάξει, μέχρι να θυμηθείς τον Λουντέμη που σ άρεσε στα εφηβικά σου χρόνια. Nαι ρε φίλε, σήμερα είπες, είναι άλλο ταξίδι και το κάνω μόνος. Μόνος ανεβαίνω στη σκηνή και δεν έχω δικαιολογία φθηνή ,καβαλάς ,κουμπώνεις στη κυρά και χάνεσαι με γκάζια περίεργα όμορφα.
Όμως θυμάμαι τι έγραψες πριν αρχίσεις το ταξίδι ,θυμάμαι μαλάκα , θυμάμαι φονέα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού του 90. Θυμάμαι ρε κ νευριάζω που το έκανες εσύ θυμάσαι; θυμάσαι που με το αίμα σου έγραψες μέσα σε κύκλο στην άσφαλτο ?εγώ θυμάμαι τρελομαλακοελεύθερο πλάσμα ,Έγραφε όταν έφτασα…
ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ ΚΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ,και χάθηκες σαν σκιά στην γλυκοχάραξη ενός ανοιξιάτικου πρωινού ,σε θυμάμαι Μπασταρδοαλητόμουτρο…Έβαλες και ένα τραγούδι να παίζει, ήταν εκείνο το Hey hey, my my…..