Το να βάλω στη ζυγαριά τον πάνοπλο στρατό με τους βομβαρδισμένους πολίτες είναι άτοπο. Το να κάνω την κριτική για τις δολοφονίες παιδιών, είναι τουλάχιστον αισχρό. Δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράψουν την φρίκη που ζεί ο λαός της Παλαιστίνης. Πόσο μάλλον τα παιδιά που ζούνε γνωρίζοντας πως ανά πάσα στιγμή μια σφαίρα ίσως να γράφει το όνομά τους.
ΛΌΓΙΑ ΔΕΝ ΒΡΊΣΚΩ, ίσως από φόρτιση που εγώ κάθομαι στην ασφάλεια του καφέ που γράφω τούτες τις αράδες. Όμως πρέπει να ενστερνιστώ και το λιγότερο που μπορώ να κάνω, είναι να φέρω αυτούσιο το ποστάρισμα του Νίκου Μπογιόπουλου, για την αλητεία των Ελλήνων πολιτικών. Μόνο ντροπή μπορώ να πω και να βάλω το ποστ ενός κανονικού δημοσιογράφου.
Φυσικά δεν λέω , όπως και ο Νίκος για όλους, μα ο καθένας ας βγάλει τα στραβά του, να δει τα φρούτα που έχουμε στα μπαξέ Ελλάδα. Ο Νίκος είναι πολύ επιεικής μαζί τους, το λόγο νομίζω τον νιώθετε. Εγώ θα τους έλεγα συνένοχους στο έγκλημα.
Από το Facebook του Νίκου Μπογιόπουλου:
“Διάφοροι πολιτικοί και άλλοι κοινοί αλήτες, ισχυρίζονται ότι το έγκλημα, οι δολοφονίες του Ισραήλ, συνιστούν “δικαίωμά του στην αυτοάμυνα” έναντι του κατεχόμενου, του σκλαβωμένου Παλαιστινιακού λαού. Αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί και κοινοί αλήτες, κουνούν σημαιάκια του 1821 για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Αλλά με βάση την αλητεία τους, αυτά που έκαναν τότε ο Δράμαλης, ο Κιουταχής και ο Ιμπραήμ δεν ήταν παρά το… “δικαίωμά τους στην αυτοάμυνα” έναντι του σκλαβωμένου, του επαναστατημένου ελληνικού λαού. Τόσο αλήτες και τόσο “πατριώτες”. Και οι πολιτικοί και οι κοινοί αλήτες.
Υ.Γ. Στον ημερόδρομο μπορείτε να μπείτε και να δείτε πως οι δημοσιογραφία δεν απέθανε. Φυσικά δεν το κάνω διαφημιστικά τέτοιος δεν είμαι οκ? Γεια σας το λέω που δεν το ξέρετε και βάζετε κομματικά γυαλιά.