[Ευχαριστώ τον Βασίλη για την υπέροχη φωτογραφία.
Σβήσε τα φώτα να ανάψω τα αστέρια της νύχτας στον ουρανό,
Κλείσε το ραδιόφωνο να παίξει η φύση μουσική γαλήνης,
Χαμήλωσε λίγο και κάνε τον ώμο μου να σταθεί για προσκέφαλο,
Γύρε μετά στο λοφίσκο που φιλοτέχνησε η φύση κι ο αγέρας για σένα.
Στο νυχτολούλουδο που στέκει δίπλα σου περιμένει δυο κουβέντες αγγελικές,
Μετά σιωπηλά φώναξέ με να σε κρύψω από την λύπη,
να αφήσω μόνο την χαρά κοντά σου να χαϊδεύει τις αισθήσεις.
Αγκάλιασε με μόνο κι εγώ θα νιώσω δυνατός για την στιγμή που αγαλλιάζεις.
Μια νύχτα που δεν την ζήσαμε, μα εγώ την ονειρεύτηκα,
Προσπάθησα να στο πω , όμως φώναξα δυνατά και δεν άκουσες
Ίσως πάλι να μην μπόρεσε η ψυχή να βγάλει φωνή
Το όνειρο όμως το είδα εσύ; Ίσως κι εσύ μα στο έσβησε το αργότερα
Ας περιμένω λέω, ίσως δεν άργησε η στιγμή, μα χάσαμε εκείνο το τώρα,
Έμεινε χαμένο στα σκοτεινά σοκάκια του σκουριασμένου μυαλού μου
αλλά που ξέρεις ίσως μας ξανασυναντήσει, με άλλο πρόσωπο και θα είναι το τώρα, μην γενεί και τούτο αργότερα, θα φύγουν οι άγγελοι που περιμένουν να παίξουν μουσική..
Ίσως δεν ξανάρθουν ποτέ.
