O Μενέλαος μου είπε να πω, ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ…

    Προσπάθησα να σταθώ για μια φορά στην τηλεόραση μήπως και αντέξω να ειδώ ο ονειροπαρμένος πόσα σκουπίδια  τρώει όχι ο λαός όλος , μα τι αναγκάζονται τα παιδιά να βάλουν στο μυαλό τους για τροφή, μη λέω ψέματα, δεν τα κατάφερα, ένιωσα τόσος δα μικρούλης, τόσο λίγος, κατήφεια με έπιασε κι όπως πάντα απεύθυνα τον εαυτό μου για άλλη μια φορά στον Μενέλαο το άνθρωπο που με συντροφιά τα βιβλία του ένιωθα καλύτερα, τόσο χειρότερα έλεγα υπάρχουν κι έτσι πάντα προσπαθούσα με ότι βρώ να νιώσω ότι είμαι καλά.  Αυτή τη φορά όμως ήταν αλλιώς μισό αιώνα σχεδόν γάιδαρος έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει και να ρωτάω στη βλακόφατσά μου τι θα έλεγε, τι θα έγραφε ο Λουντέμης ΄΄μου΄΄δεν άντεξα  ρε σάπιο στερέωμα που παίζεις με ζωές ναι δεν άντεξα για τα ανίψια  μου ρε , για τα παιδιά όλου του κόσμου, τι να πω στην Μαρία αύριο; Είναι 11 ρε κωθώνια αρχίζει να καταλαβαίνει τι να πώ; Τι έκανα για αυτούς ; που σας βλέπω να τα πουλάτε σαν σφαχτάρια στην κρεαταγορά από την μέρα που γεννιούνται; Τι; Τι; Τι; Δεν έχω τίποτα να αφήσω να μην ξεπουληθεί από σάπιους ανθρώπους το κάθε παιδί . Εγώ είχα εσένα Μενέλαε Λουντέμη , γνώρισα και τον δάσκαλο τον Κώστα Βάρναλη, τον δάσκαλό σου .  Γνώρισα κι άλλους, μα εσύ  χάραξες την μνήμη του παιδικού και ακόμα έως τώρα μυαλού μου, τι να πω κύριε να έχουν συντροφιά ; πες μου κάτι, θλίβομαι που είμαι τόσος δα μικρός, το ένα παιδί μετράει τα άστρα να νιώσουν καλά Ή  την ΩΔΗ ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΗ ;  Το δεύτερο όχι για τα παιδιά θα τσακίσει αν σε καταλάβουν θα τους πω το πρώτο, όμως θα φωνάξω στους μεγάλους… ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ.  Αχ ρε Μενέλαε εσύ μου ΄΄δειξες τη ζωή εγώ τι να δείξω;  ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ;  Ναι  θα το γράψω και θα φτιάξω μια μαρκίζα να βλέπουν οι φασίστες , πάλι μου βρήκες την άκρη κύριε .  Θα γράψω σε μια ταμπέλα, να βλέπουν όλοι ..Ο Μενέλαος μου είπε να σας πω ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ, ωδή  θυμωμένη και πένθιμη, σε σας τους μεγάλους, στα παιδιά μόνο φιλιά είπε.