Τελευταίο κείμενο του χρόνου τούτο που το είχα στο μυαλό μου από την πρώτη μέρα. Είναι σημαντικό, γιατί είναι για όλους που βιώνουν την μοναξιά να σκίζει τις σάρκες, οπότε ήθελα με τον τρόπο μου να είμαι δίπλα σε όλους αυτούς. Φυσικά όπως πάντα αντλημένο από βιώματά μου και φίλων, γνωστών η αγνώστων, ΑΥΤΌ είναι και μια υπόσχεση ενός χρόνου, κάποια στιγμή να το έβαζα εδώ. Καλή χρονιά να έρθει, όσο δύσκολη κι αν φαντάζει, με δύναμη .
– Είναι κάτι βράδια που η μοναξιά σου σκίζει τις σάρκες, σε στέλνει στα τάρταρα που σβήνουν όλα μέσα σου και δεν έχεις κάτι να πιαστείς να σωθείς. ΄Σαν ναυαγός που του τέλειωσαν οι δυνάμεις του και δεν έχει άλλη αναπνοή, στο επόμενο βούλιαγμα νιώθει ότι δεν θα βγει να πάρει αέρα.
Προσπαθείς να παρηγορήσεις τον εαυτό σου πως δεν είσαι μόνος, υπάρχουν χιλιάδες εκεί έξω. Μα σε πιάνει το παράπονο που κανείς δεν σε θυμάται στα σιωπηλά δύσκολα βήματα σου που σχεδόν δεν ζεις. Μα πονάς γιατί πάντα έτρεχες, πάντα ήσουν εκεί και τώρα; Τώρα που σιωπηλά δέχεσαι τα χτυπήματα; Ένα γιατί δεν σ΄ αφήνει να ησυχάσεις και με την αχαριστία, όχι με το λάθος δεν σε πειράζει το ξέρεις.
Όμως πόσο δύσκολο είναι να το φωνάζεις χαμηλόφωνα και να κάνει τόση ησυχία μετά από τόση έκρηξη ήρεμου πόνου; Μετά από όλη αυτή τη ζωή να σαι ανίκανος να ψελλίσεις έστω, σε έναν απ΄ αυτούς που άκουγες; Λες δεν πειράζει έχω εμένα και πας να σφαλίσεις τα μάτια μα δεν γίνετε.
ΓΙΑΤΙ; Γιατί; Ίδιο πάντα το ερώτημα σου τρυπάει το μυαλό, όχι γιατί κάποιοι δεν ξέρουν, αλλά γιατί κωφεύουν στον πόνο σου. Αυτό είναι που πονάει κι όταν κάποια στιγμή σου ΄΄ρχετε στο μυαλό που κάποιος μεγάλος πέθανε και κανείς δεν τον αναζήτησε. Μέχρι που μύρισε. Κάποιος ενοχλήθηκε και τον βρήκαν.
Η πλευρά της ζωής που έρχεται στους δυνατούς, όχι των μονάχων κατά των [τύπων,] μα ουσιαστικά μονάχων ανθρώπων. Που έχουν κάρδια που λέμε, αν και διαφωνώ με την έννοια κάρδια. [αυτή τη δουλειά της κάνει]. Όλοι έχουμε, όμως πόσοι γνωρίζουν ότι όταν γνωρίζεις την ανιδιοτέλεια τότε ζορίζουν τα πράγματα; Γιατί πάνω εκεί κάνεις λάθη κι άλλοι ακόμα πιο μεγάλα;
Τότε βάζεις τα χέρια και κλείνεις τα αυτιά να μην ακούς άλλο την κραυγή της ψυχής και του μυαλού. Μα πάλι λες, οι φωνές δυναμώνουν και κάνουν μεγαλύτερο κρότο κι από βόμβες…
Εκεί πάνω ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ. Εσύ κάτω απ τα συντρίμμια μην μπορώντας να αναπνεύσεις ρε. Λουντέμη θυμήθηκες και Χριστό και Άγιο μα δεν αλλάζει ο πόνος. Πόνος και πόσο μάλλον όταν έχεις χάσει ότι είχες στη ζωή σου; που να ξεκουράσεις το φθαρτό κορμί σου;;;;;
Μαζεύεσαι στα κουρέλια της ζωής, προσπαθείς να ζεσταθείς με ΘΕΟ, έχεις κι άλλη επιλογή;
Φυσικά όχι, απλά περιμένεις μήπως χτυπήσει έστω το τηλέφωνο και το νιώσεις σανίδα σωτηρίας . Μα ούτε αυτό. Ε τότε νευρίασε ρε γαμώτο ,ναι νευρίασε, σήκω τα μάτια πάνω πάρε βαθιά αναπνοή. Βάλε στο τρελαμένο σου και διαλυμένο σου μυαλό πως δεν μπορεί, θα σηκωθεί ο Ήλιος κ θα κοιμηθείς.
Εκεί πρέπει να σκεφτείς ότι κι άλλοι είναι στην ιδία μοίρα ή και χειρότερα, μα το δικό σου είναι τώρα το χειρότερο. Ίσως κάποιος σε σκέφτεται. Να βρεις φίλο μέσα σου. Κάποιος μπορεί να μην κατάλαβε ή ξεχάστηκε ή λάθεψε. Εκεί νιώσε τις στιγμές που ήσουν πλούσιος από φίλους κι ανθρώπους. Στιγμές που αγαπήθηκες, χαρές γέλια ομορφιά… Βρες μια ομορφιά σε σένα έστω και σίγουρα βρες τον εαυτό σου που κι αυτος κάθετε μόνος και σε περιμένει. Τότε θα δεις, θα ναι πιο γλυκός ο πόνος, τότε θα αγκαλιαστείς με τον εαυτό σου. Θα βρεις ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ και θα ησυχάσεις, θα ξεκουραστείς, αύριο ίσως είναι καλύτερα . Μα μην ξεχνάς μπορεί και χειρότερα, αλλά θα προσπαθήσεις.
Αγάπη στην δύσκολη στιγμή σου δώσε όπου βρεις. Πίστεψέ, με θα σπάσει λίγο το σκότος και μην ξεχνάς, ίσως κάποιος τώρα σε σκέφτεται ,νοιάζεται μα δεν το ξέρεις. Μα δεν ξέρει, μα δεν στο είπε ή δεν άκουσες ή ακόμα και να μην μπόρεσε.. Έλα, ξάπλωσε και αναπαύσου. Θα έρθει η γαλήνη. Πίστεψέ το, ίσως τώρα χτυπάει την πόρτα και δεν ακούς ή πέρασε και δεν σε βρήκε.
Υ. Γ. Αυτό είναι εκτός από αφιερωμένο σε ήλους τους καταραμένους της γης και τους ανθρώπους που δεν επέλεξαν την μοναξιά, σε ένα καλό μου φίλο, πολύ φίλο, που ζούσαμε το ίδιο θα έλεγε κανείς μαζί. Για τον Στέλιο.. Από τον Θοδωρή.
