Προσπάθησα να σταθώ για μια φορά στην τηλεόραση μήπως και αντέξω να ειδώ ο ονειροπαρμένος πόσα σκουπίδια τρώει όχι ο λαός όλος , μα τι αναγκάζονται τα παιδιά να βάλουν στο μυαλό τους για τροφή, μη λέω ψέματα, δεν τα κατάφερα, ένιωσα τόσος δα μικρούλης, τόσο λίγος, κατήφεια με έπιασε κι όπως πάντα απεύθυνα τον εαυτό μου για άλλη μια φορά στον Μενέλαο το άνθρωπο που με συντροφιά τα βιβλία του ένιωθα καλύτερα, τόσο χειρότερα έλεγα υπάρχουν κι έτσι πάντα προσπαθούσα με ότι βρώ να νιώσω ότι είμαι καλά. Αυτή τη φορά όμως ήταν αλλιώς μισό αιώνα σχεδόν γάιδαρος έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει και να ρωτάω στη βλακόφατσά μου τι θα έλεγε, τι θα έγραφε ο Λουντέμης ΄΄μου΄΄δεν άντεξα ρε σάπιο στερέωμα που παίζεις με ζωές ναι δεν άντεξα για τα ανίψια μου ρε , για τα παιδιά όλου του κόσμου, τι να πω στην Μαρία αύριο; Είναι 11 ρε κωθώνια αρχίζει να καταλαβαίνει τι να πώ; Τι έκανα για αυτούς ; που σας βλέπω να τα πουλάτε σαν σφαχτάρια στην κρεαταγορά από την μέρα που γεννιούνται; Τι; Τι; Τι; Δεν έχω τίποτα να αφήσω να μην ξεπουληθεί από σάπιους ανθρώπους το κάθε παιδί . Εγώ είχα εσένα Μενέλαε Λουντέμη , γνώρισα και τον δάσκαλο τον Κώστα Βάρναλη, τον δάσκαλό σου . Γνώρισα κι άλλους, μα εσύ χάραξες την μνήμη του παιδικού και ακόμα έως τώρα μυαλού μου, τι να πω κύριε να έχουν συντροφιά ; πες μου κάτι, θλίβομαι που είμαι τόσος δα μικρός, το ένα παιδί μετράει τα άστρα να νιώσουν καλά Ή την ΩΔΗ ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΗ ; Το δεύτερο όχι για τα παιδιά θα τσακίσει αν σε καταλάβουν θα τους πω το πρώτο, όμως θα φωνάξω στους μεγάλους… ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ. Αχ ρε Μενέλαε εσύ μου ΄΄δειξες τη ζωή εγώ τι να δείξω; ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ; Ναι θα το γράψω και θα φτιάξω μια μαρκίζα να βλέπουν οι φασίστες , πάλι μου βρήκες την άκρη κύριε . Θα γράψω σε μια ταμπέλα, να βλέπουν όλοι ..Ο Μενέλαος μου είπε να σας πω ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ, ωδή θυμωμένη και πένθιμη, σε σας τους μεγάλους, στα παιδιά μόνο φιλιά είπε.
ΑΠΟΨΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ευχαριστώ την σελίδα της ΄΄vassiaArt΄΄για την παραχώρηση της άδειας του έργου της. Μάκια βρε, 21 βήματα μη ξεχνιώμαστε.
Ήρθε η ώρα, τώρα θα πετάξεις….. δικοί σου οι ουρανοί της ευτυχίας……Δικοί σου οι ουρανοί και τα φτερά δικά σου. Δικές μου μόνο ετούτο που μπορώ να κάμω.
Ευχές μόνο ευχές, να δείς την ομορφιά της ζωής, είναι μια ομορφιά που δεν αφήνεις να χαθεί μικρότητες, άσε τις αισθήσεις να σε παρασύρουν σε ένα μεθυστικό μονοπάτι που η λέξη αγάπη θα έχει το μόνο νόημα που της αξίζει.
Αλήθεια, τότε βρίσκουμε την προελευθερία , το παπαδάκι θα έλεγα της ελευθερίας, αυτής της πουτάνας που όλοι θέλουμε αλλά δεν δίνουμε γιατί ξεχνάμε την ανιδιοτέλεια ψυχή μου. Δες μέσα στο σκότος αχτίδες φωτός που θα σου φέρουν στην γλυκοχάραξη ενός μαστουρωμένου από χαρά πρωινού , αγκάλιασε την ομορφιά της ζωής, δες πεταλουδίτσες λευκές, λευκές ψυχές σε άσπρα άλογα, δες να ανθίζουν οι άνθρωποι, δες τις νότες να χορεύουν στα χρώματα, δες τα χρώματα να παίρνουν για ένα αιώνιο τελευταίο χορό τις μουσικές της φύσης, αγάπα τα πάντα χωρίς αύριο, γιατί το αύριο είναι το τώρα σου. Χρόνια πολλά να φωτίζουν άστρα πολλά το ταξίδι της δικής σου ζωής, όπως ονειρεύτηκε η ψυχή σου. Ζήσε με όνειρο που δεν σβήνει από τον πίνακα του μυαλού, της ψυχής, αγάπα εσένα και τα πάντα χωρίς να περιμένεις στάλα, έχεις εσένα κι όπως λένε τα 21 βήματα, τα 21 βήματα …. χα χα, κάτι έχουν να πουν και λένε, δικοί σου οι ουρανοί δικά σου και τα φτερά, δική μου μόνο η ευχή. Θοδωρης.
Ξεσκέπασα το μυαλό μου, από το μαύρο πέπλο της κάταχνης πολιτείας , την Αθήνα. Άφησα ελεύθερο να ανασάνει στο γκρίζο των ημερών της πνευματικής, ηθικής , και αξιακής κρίσεως ,πέραν της οικονομικής , που μαστίζει τούτο τον έρμο τόπο.
Αλλά πάντα θα προσπαθώ να βρω στο σκοτάδι τρόπους να χαμογελάσω ,μήπως και δώσω κ εγώ σε κάποιον που παλεύει με τους δαίμονες του, η να προσπαθεί απλά να ζήσει λίγο ανθρώπινα , μια νότας χαράς , ελπίδας ,μια ζωγραφιά στην ψυχή, που όλοι έχουμε ζητήσει ,πολλάκις.
Στην άδεια πόλη των κλειστών μαγαζιών και μπάρ ,που είχε προ πολλού πάψει να ναι χώροι ,’εκτός διασκέδασης’ ,να υπάρχει πολιτισμός εκτός λίγων περιπτώσεων ,υπάρχουν ωραία σημάδια πολιτισμού έστω και λίγο , από την Δ. ΑΕΡΟΠΑΓΕΙΤΟΥ, έως σε πολλές πλατείες που το ανθρώπινο πρόσωπο δεν έριξε τίτλους τέλους στην ελπίδα ,ναι , μια τέτοια πλατεία ίσως με δίδαξε, πως αν θέλεις πολιτισμό έρχεται, και είναι στους δρόμους και στις πλατείες ,και όχι μόνο σε κάτι γραφικά μπαράκια ,που θα μιλήσεις , θα γίνεις φίλος με έναν άγνωστο , θα φλερτάρεις ,διότι το μπαρ σε προδιαθέτει να το κάνεις. Όμως υπάρχουν και καφέ, μπαρ ,ταβέρνες ,σκηνές μουσικής , θεάτρου ,τέχνης που ακόμα επιμένουν στο μαζί ρε γαμώτο ,και είδα πόσο μου λείπει ΤΟ ΦΛΟΥ .Το ‘ φερα πολύπλευρα στο μυαλό μου έβγαλα ακόμα και τα μαύρα ρούχα και τις μπότες στην άκρη ,και άρχισα να βολτάρω μόνος στην Καλλιθέα της αποξένωσης ,πως έγινε αυτό;
Αναρωτιέμαι , οι λίγες γνώριμες φάτσες ,δεν αλλάζουν ,κάποιοι λεν πέντε κουβέντες κι όσο να ναι, στη κουβέντα περνάει τυχαία και κανένας γνωστός… Κάπως έτσι κ εγώ στους Άγιους Πάντες , βρίσκω την απόλυτη ησυχία ,κάνοντας την καψούρα κ τον πόθο rock n roll στιγμή..
Τα μάτια μου έχουν πέσει σ ένα ζευγάρι ,που όση ώρα γράφω ,ο ένας γράφει τον άλλον και είναι στον εικονικό κόσμο του, γιατί ρε φίλε η φιλενάδα; Τότε ας ερχόσουν στο παγκάκι μόνο για πάρτι σου και το κινητό σου , δηλαδή ρε φελέ από το καφέ της παρέας που έγινε ,η υπολογιστική εικονική παρεούλα ,τώρα έχουμε και το παγκάκι ; Ακόμα που σαν καθόμαστε είμαστε σαν καρικατούρες του ΑΡΚΑ; ΓΙΑΤΙ; Δεν το χω και πολύ εγώ μ αυτά και ρωτάω ευθέως τα παιδιά τι κάνουν ,πως και γιατί, αν έχουν όρεξη να μιλήσουν ζωντανά ρε παιδί μου, μέχρι που ρώτησα, στέλνετε και μεταξύ σας μνμ; Αποσβολωμένοι με κοιτούν με απορία, μα εγώ έχω την απορία , 3 το βράδυ ήρθατε μαζί κι ούτε μια κουβέντα δυο ώρες που γράφω και σας κοιτάω ρε παιδιά;
Η δικαιολογία δεν βγαίνει παρά μόνο μίζερη στιγμή αμηχανίας , ρε παιδιά γιατί είστε έξω μαζί; Ή μιλήστε ή σιωπήστε κι αλλάξτε παραμύθι ,και δείχνοντας με το χέρι πιο κάτω μια ομαδούλα, οκλαδόν κάτω γρατζουνάνε μια κιθάρα κ είναι χαρούμενοι με τα κουτάκια μπύρας έστω, ή τραβάτε λίγο πιο πάνω στα Πετράλωνα, πλατεία Μερκούρη, η Ακρόπολη, που αράζουν εκατοντάδες μη καρφωμένες στο κουνητό παπάρι . Αντί να βρουν κάτι να πουν … πώς να περάσει η ώρα ε; καλά απάντηση 5 χρονου ,αποκρίθηκα. ας βρω εγώ ένα θέμα τι λέτε; μέσα λένε, και αφού έφεραν μπύρες έβγαλα την κιθάρα κ βρήκαμε πολλά να πούμε, ήταν ήδη 8 το πρωί, πόσο όμορφα όταν πετάς από πάνω σου, ότι σου γραπώνει κ εθίζει την ψυχή ,όταν απετάξεις το μαύρο, έστω λίγες στιγμές, κόψε λάσπη και ρίχτο στα βράχια ,τι έχεις να χάσεις?μόνο να κερδίσεις στιγμές έχεις…και αυτό είναι rock και να θυμάσαι τους μοιραίους του Βάρναλη….μες την υπόγεια την ταβέρνα………
Πέρα από τα προσωπικά μου πιστεύω και τις αντιλήψεις , δεν θέλω για κανένα λόγο να κομματικοποιηθεί ετούτο το site, όμως λαμβάνοντας υπόψην τα τεκταινόμενα θα πω την άποψη μου κι ας με βρίσετε , δεν με πειράζει, δώστε λίγη προσοχή τα όσα λέει το κόμμα εκείνο που θα σας ΄΄έπαιρνε΄΄ τα σπίτια κι αφήστε την κουμμουνιστοφοβία για λίγο στην άκρη, απλά αναπαράγω τα λεγόμενα του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. ΄΄ Τις Απαγορεύσεις Σε Όσους Σας Υπακούν,΄΄ και παραθέτω τα λεγόμενα ως προς την κρίση του κάθε σκεπτόμενου και πληττόμενου πολίτη αυτής της κοιτίδας πολιτισμού , τον λαό, τον άνθρωπο που τόσο σαδιστικά φέρεται η εξουσία. Συγνώμη μα συμφωνώ κι ο καθένας την γνώμη του. ΔΥΣΤΗΧΩΣ δεν υπάρχει Αναρχικό κόμμα.
Και στο τέλος ας ακούσουμε κι ένα τραγούδι από τον Θάνο Ανεστόπουλου.
΄΄ Απαντώντας επί της ουσίας στην αναφορά του Πρωθυπουργού ο οποίος χαρακτήρισε ανοησίες όσα εξακολουθούν να ακούγονται για πορεία εν μέσω πανδημίας ο κ. Κουτσούμπας ύψωσε τους τόνους και άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι το ΚΚΕ προετοιμάζεται για διεξαγωγή πορείας προς την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. “Το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ έχουν αποδείξει ότι και φωνή έχουν και να αγωνίζονται μπορούν και να τηρούν όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα και τις αποφάσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας και μάλιστα πολύ καλύτερα από εσάς και το κόμμα σας το ίδιο” είπε ο κ. Κουτσούμπας απευθυνόμενος στον κ. Μητσοτάκη.
Ο γ.γ του ΚΚΕ υποστήριξε ότι στόχος της Κυβέρνησης είναι να ενοχοποιήσει τον λαό, τη νεολαία και τις διεκδικήσεις της για την πανδημία . “Αυτό ήταν και το στίγμα ομιλίας σας. Γιατί θέλετε αν ξεμπερδέψετε με την ουσία του Πολυτεχνείου των μηνυμάτων του και το περιεχόμενό του. Δεν έχει η απαγόρευση της πορείας ως αφετηρία την προστασία της δημόσιας υγείας αλλά αυτό που σας ενοχλούσε χρόνια: το γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της πορείας στην Πρεσβεία ΗΠΑ του στρατηγικού σας συμμάχου που σήμερα είναι πιο επίκαιρο από τότε” είπε ο κ. Κουτσούμπας.
Από τα πυρά του δεν διέφυγαν κόμματα της αντιπολίτευσης με τον κ. Κουτσούμπα αν και απευθυνόμενος προς τον κ. Μητσοτάκη να δείχνει προς άλλα κόμματα: “Τις απαγορεύσεις να τις απευθύνετε σε άλλα κόμματα που συμμορφώνονται σε αδικαιολόγητες, αυταρχικές κι αντιδημοκρατικές απαγορεύσεις προσβάλλοντας και τον αγώνα που έδωσαν της ζωή τους, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν ή έζησαν τις ημέρες του Πολυτεχνείου” είπε χαρακτηριστικά.΄΄ Και τώρα ακολουθεί το τραγούδι των ημερών. Η Γαλέρα…
Γνώρισε την άρνηση και βάλτην στο παιχνίδι της ζωής σου. Έχει το δικό της χώρο, την δική της χάρη και ομορφιά. Μη φοβηθείς να αρνηθείς ότι σου σερβίρουν οι απανταχού ειδικοί, κράτα τα στο πίσω μέρος του μυαλού μα μην δεχτείς πως ότι σου πουν ή πρέπει να κάνεις ή ότι είναι σωστό.
Άρνηση , μια λέξη και έννοια παρεξηγημένη, το να αρνηθείς και να ερευνήσεις μετά, είναι θαρρώ το υγειές από όποια σκοπιά κι αν το εξετάσεις, διότι δεν έχεις δεδομένα των άλλων ως δικά σου , μα μεταλαμπαδεύεις σκεπτόμενος και ερευνώντας τα δικά σου στον εαυτό σου και βρίσκεις το ΄΄κουστούμι ΄΄που σου ταιριάζει και είναι για σένα. Χωρίς την άρνηση γίνεσαι ένα από όλα τα προβατάκια που απλά ακολουθούν χωρίς βούληση, μπαίνεις στην αγέλη και ξεχνάς την μοναδικότητά σου ως άνθρωπος με επεξεργαστή πραγμάτων , το μυαλό εννοώ.
Σε κάθε προσταγή έχε μία άρνηση πως μπορεί να είναι λάθος ή να μην σου κάνει εσένα ως άτομο, μην αφήσεις κανέναν πλην αυτών που σου προσφέρουν αγάπη άνευ ανταλλαγμάτων υλικών η ψυχικών, ναι αυτό μην το αρνηθείς , αυτό κάντο κι εσύ , το μόνο που δεν χρειάζεται άρνηση.
Φυσικά δεν μιλάω άρνηση χωρίς ουσία πριν καν φιλτράρεις οτιδήποτε, το θεωρώ λάθος, όμως όπως και να έχει ο κάθε ένας είναι μοναδικός δεν έχει καμιά ομοιότητα με κανέναν, όλοι είμαστε, όσο μπορούμε ελεύθεροι να σκεφτούμε και να ψάξουμε , ακόμα κι ας κάνουμε λάθος την δική μας εκδοχή , το δικό μας όπως νιώθουμε καλό , πρώτα για τον εσώκοσμό μας.
Φυσικά και η άρνηση εμπεριέχει παγίδες και υποπίπτουμε σε λάθη, ε και τι έγινε; Δικό μας το λάθος δικό μας και το αντίτιμο , αρκεί να μην κάνουμε κακό σε συνάνθρωπό μας .
Σαφώς και δεν είμαι ο ειδικός να απαντήσω σε τίποτα, μια σκέψη κάνω και μια ανάλυση ξώφαλτση που λέμε για μια λέξη που ακούω καθημερινά. Πχ οι νέοι αρνούνται ,το παιδί μου όλο άρνηση είναι, αυτοί αρνούνται με τον νόμο, ετούτοι αρνούνται το σωστό, το σωστό; Μάλιστα, και ποιος ορίζει το σωστό για τον καθένα; Ποιος μπορεί να μπεί στην ψυχή και στο μυαλό του άλλου; Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει να μην έχω άρνηση; Μα αν δεν αρνηθώ πως θα ερευνήσω; Πως θα ψάξω μέσα μου; Πως θα βρώ εμένα; Πως θα μπορέσω να μεταλαμπαδεύσω στον εαυτό μου κάτι που δεν μου είναι ραμμένο στα μέτρα μου; Δεν ξέρω κανέναν αλάθητο πλην της αγάπης άνευ όρων από όπου κι αν προέρχεται . Εσείς ξέρετε κάποιον τέτοιο σοφό να μην αρνηθώ ότι μου υπαγορεύσει; Αν ναι, να πάω μπουσουλώντας ακόμα και τρεκλίζοντας με μια μποτίλια ούζο στο χέρι να κεράσω και το κάτι τις ρε φίλος κι ας πάω όπως μπορώ αν η σοφία του καλύπτει την λέξη ΄΄αρνηση’’, μα νομίζω πως και ο πάνσοφος εκείνος θα μου πει αρνούμαι να σου πω την αλήθεια και το σωστό, θα μου πει ΄΄ψάξτο ρε μεγάλε΄΄. Και θα με στείλει πίσω στην εργασία μου, να σκεφτώ να ερευνήσω , να ζήσω , να δω, να νιώσω, να οσφρηστώ . Ή άποψη ενός αλήτη ίσως να μου είναι πιο χρήσιμη γιατί εκείνος σίγουρα είναι αρνητής ο ίδιος. ΆΡΝΗΣΗ η αρχή της σοφίας και της αυτογνωσίας και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ζητήσουμε από κάποιον να μην αρνηθεί. Μόνο να ακούσουμε έχουμε υποχρέωση. Και φυσικά να αρνηθούμε σε όσους διαφεντεύουν την ζωή μας, ετούτο το θεωρώ καθήκον.
Καραντίνα μέρος δεύτερο, μυρίζει θάνατο το κάθε ΜΜ Εξημέρωσης νεκροζώντανων ανθρώπων, μυρίζει παντού ο σπαρμένος του θανάτου ο φόβος, δεν μπορείς ούτε τον αέρα να μυρίσεις, η δυσοσμία του σε κυνηγάει λυσσαλέα παντού, ένας αόρατος εχθρός και μια άνευ προηγουμένου αντίστασις κατά της ελεύθερης σκέψης, εν αρχή λοιπόν η απομάκρυνση της ανθρώπινης ανταλλαγής απόψεων, καταστρατήγηση πάσης βούλησης, με το ζόρι ποτίζουν τον εγκέφαλο των αδαών μα και των σκεπτόμενων.
Τεμαχισμός της ζωής κάνοντας τον έναν να έρθει με καχυποψία απέναντι ακόμα και στον αδελφό, λες και η ζωή είναι ένα παιχνίδι στα χέρια των αφεντάδων ,που με μια απλή μετακύληση ευθυνών προς μία εύκολη ομάδα, στρέφουν όλους εκείνους που τρέμουν την ζωούλα τους να βγάζουν μίσος και οργή σε αθώους, ενώ οι ίδιοι είναι οι θύτες προς τρείς γενεές. Αποτινάσουν την δική τους ευθύνη και ενισχύουν την οσμή του φοβοθάνατου ιού ακόμα και στις αθώες ψυχές, που πάνω από δύο δεκαετίες αφαίμαξαν την ζωή των ίδιων των παιδιών τους, λοιδόρησαν όλους όσους παράγουν σκέψη και πολιτισμό, χλεύασαν το μικρό εκείνο ποσοστό που δεν κοίταξε την δουλειά του.. Εδώ γελάμε εμείς κύριοι θανατοσπορείς, δουλειά έτσι; Όχι εργασία, όχι λειτούργημα όχι τέχνη , όχι ελεύθερη ζωή.
Μέχρι λίγο πριν το ξημέρωμα της νέας χιλιετίας , ο νέος με μη ντύσιμο καθωσπρεπισμού και εμφάνισης, βλέπεις φορούσαν μαύρα ρούχα, είχαν μακριά μαλλιά, τατουάζ, μπότες, γένια, ή ντυνόταν πολύχρωμα, φανταχτερά, παρδαλά, ήταν ο δακτυλοδεικτούμενος και για τους μπάτσους ο ύποπτος κατά του κοινωνικού ιστού της ψευτοδυτικής κουλτούρας, κάτι ανάλογο που έζησαν οι ρεμπέτες που ξαφνικά με την κρίση θυμήθηκαν σχεδόν οι πάντες. Μόνο που οι κυνηγημένοι δεν τους κατηγόρησαν ποτέ, το ροκ στην Ελλάδα ενόχλησε γιατί δεν ήταν συμβατό με τον ήσυχο πολίτη, με το Ελληνοποιημένο αμερικάνικο όνειρο
Παντού η οσμή του θανάτου, και το χειρότερο; η οσμή που βγάζουν οι ένοχοι, την σπέρνουν παντού κι όποιον κάνουν να μυρίσει την ευθύνη του θανάτου, οι δε δήθεν πολιτικοί δεν νομίζω ότι χρήζουν αναφοράς, κανείς σκεπτόμενος δεν τους υπολογίζει, ούτε εγώ φυσικά, όπως και την ντροπιαστική και θανατόμορφη δουλειά του κάφρου που είναι στο γυαλί, που εκτός από διδάσκαλος έγινε και εκτελεστής της αλήθειας, αν κι εδώ έρχεται το ερώτημα αν ποτέ ήταν, πάντα φυσικά με ελάχιστες εξαιρέσεις .
Θάνατος , φόβος , φτώχια , πείνα, καταστροφή, ανθωποφύλακες δεν είναι μόνο οι μπάτσοι, ίσως είναι οι λιγότερο φταίχτες, μα φυσικά τα κατακάθια που βρίσκονται εκεί μέσα στο σώμα της Αστυνομίας ,τώρα νομίζουν πως είναι κάτι ανώτερο, δηλαδή τι Χρυσή αυγή και μαλακίες και οι λίγοι που θα ηθελαν να είναι με τον νόμο προς τον αστό δεν μπορούν, έτσι απλά δεν μπορούν, και έχουν δύο λύσεις η το βουλώνουν η φεύγουν , μα φεύγουν; Όχι πολλοί λίγοι είναι αυτοί που έχουν τα αρχίδια, οι άλλοι καταβροχθίστηκαν από το σύστημα που είναι καλοδουλεμένο δεκαετίες τώρα.
Μύρισε θάνατος , μυρίζουν και οι άνθρωποι θάνατο, ενώ δεν αφήνουν τίποτα θετικό ελπιδοφόρο να μεταλαμπαδευτεί στις ψυχές που υποφέρουν χωρίς δική τους ευθύνη. Δηλητήριο με περιτύλιγμα την μυρουδιά του θανάτου με τον φόβο. Εμείς πρέπει να δώσουμε ελπίδα το καταλαβαίνετε νομίζω, μια ανθρώπινη πράξη φέρνει άλλη οσμή κι όχι μόνο του θανάτου, μα την οσμή της ζωής, με την τέχνη τον πολιτισμό τα τραγούδια τα σκόρπια ποιηματάκια το χαμόγελο στον άγνωστο την αλήθεια την αγάπη, τα φτερά της ζωής που δεν βλέπουν οι πολλοί , άλλωστε μια ειρηνική επανάσταση γίνεται με ελευθέρους γραφικούς ανήσυχους τρελούς.
Πώς γίνεται να είμαι εγώ μέσα στην αντάρα ευτυχισμένος και γύρω μου να μυρίζει θάνατος και δυστυχία; Δεν αντέχεται αυτό, χάνω την ευτυχία μου μαζί τους.
Σε θυμαμαι στη σκηνή,
Αγέρωχα, ποιητικά,
Σε θυμάμαι να απαξιώνεις
Τα ήθη τα συστημικά.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ λεν την μπάντα,
Μα εσύ δεν έκανες στην μπάντα
Η μόνη διάφανη, ήταν η ψυχή σου.
Βαριά ποιητική Θάνο η φωνή σου
Τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ αφήσαν εποχή,
μα εσύ διάλεξες όμως την φυγή.
Έμεινες κρΊνο στην Αυλή της μουσικής,
αγέρωχα, ατίθασα, όχι μίασμα ολκής
Θάνο ζήλεψα τις νότες που έβαζες στα χρώματα,
Θάνο καμάρωσα που δεν έπεσες στα χώματα
Σε ζήλεψαν κι οι ποιητές,
σε πηρανε μαζι τους,
είχανε λόγο,
σεε πήραν λόγο ήθους.
Τώρα εκεί ψηλά που πήγες,
οι στιγμές δεν θα ναι λίγες,
που θα ΄΄θελες να ΄΄σουν εκεί.
Με όλους μας στη μουσική σκηνή,
με φίλους μουσικούς και ποιητές
Να ζηλεύει ο χάρος τούτες τις στιγμές ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΙΝΟ…
Δεω ξέρω ποιος το έγραψε, ξέρω όμως ότι η ιστορία γράφτηκε στην Βολιβία … τα λόγια περιττεύουν. Θα γυρίσουμε πίσω και θα είμαστε εκατομμύρια” είχε πει ο Έβο Μοράλες, ο Ινδιάνος Πρόεδρος της Βολιβίας, παίρνοντας το δρόμο της εξορίας, ένα χρόνο πριν, Νοέμβρη 2019, ύστερα από το αμερικανοκίνητο ακροδεξιό πραξικόπημα στη χώρα του. Hecho Millones!!! Και εχθές γύρισε και ήταν εκατομμύρια! Έφυγε από την Αργεντινή, όπου φιλοξενείτο εξόριστος και συνοδευόμενος από τον Πρόεδρο της Αργεντινής έφτασε με τα πόδια στα σύνορα των δύο χωρών, εκεί που τον περίμεναν οι δικοί του άνθρωποι, αυτοί, που απέκτησαν πρόσωπο και φωνή χάρη σε αυτόν, το αόρατο 60% του πληθυσμού. Και τον συνοδεύουν, μαζί με τους εργάτες από όλες τις ενώσεις, στην θριαμβευτική επιστροφή του στην Λα Παζ, μετά την σαρωτική νίκη του κόμματός του στις εκλογές. Το λες και Εκδίκηση της Γυφτιάς, μια που οι αυτόχθονες Ινδιάνοι, αντιμετωπίζονται, ως Γύφτοι (κατά τα ελληνικά πρότυπα) από την κυρίαρχη κοινωνική και οικονομική ελίτ των λευκών κατοίκων, που δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το 15% του πληθυσμού. Μέσα σε αυτή την καταχνιά, που έχει καλύψει τον πλανήτη ολόκληρο και εν μέσω βίαιων πισωγυρισμάτων, που επιχειρούν οι κυρίαρχοι, σε όλα τα επίπεδα, όλο αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι της χαράς και της αξιοπρέπειας φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν ήταν, ούτε είναι η Επανάσταση, που ονειρευόμαστε. Δίνει όμως ελπίδα! Γιατί όταν ο λαός θέλει, τότε ο λαός μπορεί!
Έργο της Αριστέας…που κατά την ίδια κ εμένα θυμίζει αγανάκτηση ,απελπισία και θυμός, αποτύπωση εν μέσω κρίσεως θα πει κάποιος…ναι μα είναι πολλών ετών όπως και τα λάθη στο κουρασμένο γέρικο σκαρί που στέγνωσε και περιμένει την βροχή για να δακρύσει ,όπως το λουλούδι ν’ανθίσει με τις στάλες που απλά κάνουν τη δουλειά τους.
Μέσα από τη σκληρή αποτύπωση ας κοιτάξουμε πίσω απ την κουρτίνα μήπως υπάρχει μια δεύτερη αυλαία για ένα ακόμα μονόπρακτο, για αυτοκριτική, για ενοχή,για απολογία αλλά και κατηγορητήριο, τόσο κατά του ιδίου όσο και των δουλέμπορων ονείρων και ζωής που τον έστειλαν, μετά από κοπιαστική ζωή στην ανέχεια και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, όχι μόνο αυτού αλλά όλων των παιδιών που είναι κομμάτι της μάνας γης και μπορεί σε όλη τη ζωή να πάλευε για ένα γαμημένο κεραμίδι μια οικογένεια ένα αυτοκίνητο ένα νεοσύστατο αμερικανικό όνειρο χωρίς σεβασμό όμως στην φύση, όχι με δόλο μα με άγνοια ίσως….
Και τώρα τι; Αν το πάρουμε αλλιώς τι λέτε; Ας δοκιμάσουμε όλα όσα βγάζει το έργο και τόσο πολλές σκυθρωπές φιγούρες σκιές σχεδόν στους δρόμους, ζωντανοί νεκροί δηλαδή και δώσουμε απλά μια ελάχιστη μικρή χαρά, ένα χαμόγελο μια καλημέρα μια έστω ελάχιστη δόση ,ένα φιλάκι ηδονής, όπου ηδονή ευχαρίστηση, όχι σεξιστικό, μήπως βοηθήσουμε εμάς μαζί με τούτη τη φιγούρα που θα βρείτε στο επόμενο τετράγωνο; Στο επόμενο χωριό; Στην διπλανή πόρτα; Μπροστά μας ίσως; Μήνες πριν μίλησα με μια τέτοια ψυχή, σκιά για πολλούς, με τεράστια ιστορία και από την κουβέντα το αδέσποτακι που ήταν κουρελιασμένο στα λιγοστά υπάρχοντα του μας έδινε το έναυσμα να πούμε κι αλλά..
Τώρα στην θέση του είναι πολλοί περισσότεροι που ζουν πιο δύσκολα και ας έχουν τα πάντα, πιο δύσκολα γιατί δεν ζούνε, και πως να ζήσουν όταν η κάθε ελευθέρια που νόμιζαν πως έχουν πήγε περίπατο; Βρίζοντας τους δάσκαλους θανάτους, τους δημοσιογράφους , ζούνε χειροτέρα από τον άνθρωπο σκιά που και πάλι δεν βλέπουμε ότι η καλημέρα το χαμόγελο και η φύση δεν κοστίζουν και κοστίζει τι; Τι κοστίζει να μπορείς να νιώσεις κάτι στο πέρασμα μας από τη γη; Ποσό κοστίζει μια αγκαλιά και μια βόλτα στη θάλασσα;
Έχω μια απάντηση…ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ. Ευχαριστώ την ΑΡΙΣΤΕΑ για την άδεια
Βαριά βαλίτσα λέει ο Παπάζογλου, κι εγώ είδα πόσο βαριά είναι η δική μου,,,μου έκοψε το χέρι.
Φυσικά όλοι κάποια στιγμή παίρνουνε την ΄΄βαλίτσα τους΄΄, άλλοι με ελαφρά τη καρδία, άλλοι από χαρά, άλλοι για την ζωή τους, όμως υπάρχουν κι έρμοι που πρέπει να σηκώσουν την βαλίτσα που τους έλαχε και να αφήνουν ότι αγάπησαν με πάθος, ότι σφάλισαν στην ταινία του μυαλού και να ζητήσουν κάτι που να μην πονάει η απώλεια τόσο πολύ , να αγαπήσουν εξίσου, το νέο προσκέφαλο.
Σε στιγμές που οι αποφάσεις καθορίζουν το μέλλον, ασχέτως αν ιδεολογικά δεν αλλάζει τίποτα στα εσώψυχα σου, έρχεται και το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις, το εισιτήριο για την βαλίτσα είναι ακριβότερο από του ”σαρκίου” σου. Όμως δική σου απόφαση, δικό σου νέο ή και παλιό μονοπάτι ,στα στενά σοκάκια του μυαλού σου, στις δαιδαλώδεις διαδρομές που στα σκοτάδια βρίσκεις ,αν θέλεις αχτίδες φωτός και τα μετατρέπεις σε φωτεινό τοπίο που δεν μπορεί την καθάρια εικόνα του να χαλάσει ούτε ίχνος ομίχλης, διώξε κάθε τι και κράτα τα σύννεφα που ομορφαίνουν το τοπίο.
Η βαλίτσα ετούτη έχει πολλά, είναι παλιά, σχεδόν για τα σκουπίδια. μα αντέχει για ένα ακόμα ταξίδι, λοιπόν την απόφαση την πήρες, πλήρωσε στην επιβίβασή της άνθρωπε το αντίτιμο ,άσε τη κλάψα και κουνήσου , το πλοίο σου φεύγει δεν σε περιμένει, και ποιος είσαι να το καθυστερείς???
Ει ψιτ άνθρωπε, μην ξεχαστείς, έχεις δώσει μια υπόσχεση στο αγέννητο παιδί σου.
Μην νομίζεις ότι θα γλυτώσεις, η συνείδηση θα στο θυμίζει κάθε φορά που θα προσπαθείς να το βγάλεις απ΄ το μυαλό, εκείνη την ώρα δεν γλυτώνεις, εκείνη τη ώρα η σκέψη ,ακόμα κι αν την έχεις κάνει υπηρέτη , αυτόματα γίνετε αφέντης, σου θυμίζει την ΄΄δροσάτη” που σε περιμένει , όπως και το τέλος των πάντων εν τη ζωή, εκεί ο πορτιέρης δεν ρωτάει ,λέγετε θάνατος, εσύ αποφασίσεις αν στην ερώτηση μετά την΄΄δροσάτη”, άξιζε που έζησες ή κακώς.
Βαριά η βαλίτσα μα νομίζεις πως ,αφού έτσι λέει ο εσωκοσμός σου, πράττεις το σωστό της ψυχής, μα κοίτα να την κουβαλήσεις μόνος, όχι βοήθειες και δεκανίκια όχι αγκομαχητά κι ας κόπηκε το χέρι και το αίμα κυλάει, πρέπει να κάνεις κουράγιο και να μοιράσεις χαμόγελα παντού χωρίς προσμονή ότι έχεις να λαμβάνεις. Εγώ αυτό κάνω κι είναι γλυκόπικρο, μα πιστεύω στην ανταμοιβή όποια κι αν είναι , μόνο καλή θα είναι αφού τίποτα δεν περιμένω παρά να πω με χαμόγελο καληνύχτα πριν πέσω στα δίχτυα του μορφέα και το ίδιο οσάν έρθει η ώρα να πω κα καλημέρα στη νέα μέρα.
Την βαλίτσα που κόβει το χέρι μου με θάρρος την κουβαλάω, αν θες μπορείς την δική σου.