Ο Διονύσης Φαρμάκης γράφει για τον Παναγιώτη Ρήλλο και την εκπομπή του στον ΣΠΟΡ FM. Που όχι μόνο με βρίσκει σύμφωνο, αλλά το θεωρώ να το δημοσιεύσω αυτούσιο. Τον Πάνο εκτός από ακέραιο άνθρωπο τον χαρακτηρίζει και υπέρμετρη βοήθεια που παράσχει. Με όποιο τρόπο μπορεί, του ζητηθεί η όχι και δεν χρηματίστηκε ποτέ. Σκασμός λοιπόν για έναν ΄΄ Αριστοκράτη ΄΄ των FM
Διονύσης Φαρμάκης. Πάνο, Στεκόμαστε ακόμα όρθιοι.
Δε θα έπαιρνα θέση αλλά θαρρώ τα όρια ξεπεράστηκαν.
Όταν δε γνωρίζετε έναν άνθρωπο και κρίνετε πάντα θα υπάρχει κάποιος στον αντίποδα. Λέω λοιπόν σήμερα να κάνω εγώ τον μαλάκα.
Προς απανταχού τσιράκια: Ο άνθρωπος που στοχεύσατε για μερικά like και πιθανές φιλίες του κώλου στήριξε και στηρίζει τη σκηνή επειδή αγαπάει τη σκηνή. Δεν έπαιξε ποτέ με λίστες δεν είπε όχι σε κανένα πέρα από φασίστες (έτσι για τη ρίμα γιατί γουστάρω και λίγο χιπ χοπ όπως και ελληνόφωνο ροκ). Έχει πληρώσει εισιτήρια και όποιος ήθελε χάρες του σκάγε και κανένα στο τσαμπέ. Δεν πληρώνεται για τις προσωπικές του εκπομπές αλλά τρώει 4 ώρες και κάτι ενώ θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός σταθμού. Ακούει κάθε δίσκο που θα έρθει στα αυτιά του 2 και τρεις φορές και έχει διαβάσει – σπουδάσει τον όρο του ραδιοφωνικού παραγωγού. Τόσα χρόνια μετά ακόμα λέει δε κάνω και τίποτα. Δεν την πίστεψε ποτέ και δεν την είδε κάποιος όπως άλλοι και άλλοι εδώ μέσα. Αντιθέτως, κρατάει χαμηλό προφίλ και παραμένει αμερόληπτος. Τα ξέρω όλα αυτά γιατί έτσι τον γνώρισα όταν το 13΄αν θυμάμαι καλά του πήγα το δίσκο τότε που χα κάνει με τις παιδικές ασθένειες και αφού άκουσε μπήκε στη διαδικασία να τον παίξει χωρίς να είμαστε φίλοι ούτε στη ζωή ούτε στα σόσιαλ. Δεν έπαιξε ποτέ τον 1ο μου προσωπικό πέρα από μια παρουσίαση που κάναμε το 18΄ γιατί δεν του κάνε αν λέει τίποτα αυτό. Αχ και να ξέρατε πόσα δισκάκια έχουν φύγει σε “παραγωγούς” που πετάχτηκαν στα σκουπίδια. “Παραγωγούς” που όταν σε βλέπουν από κοντά σου ΄ρχονται με μειδίαμα στα χείλη. Ξανανταμώσαμε στα live που γινόντουσαν για τον Φύσσα στη Δραπετσώνα τυχαία και άραζε σε μια γωνιά να βοηθήσει τα παιδιά στη διοργάνωση και να στηρίξει. Έκτοτε αρχίσαμε να μιλάμε για τη σκηνή, τους ήρωες της που πιστεύω δεν υπάρχουν, τα σκατά μας, τη ζωή την ίδια και τις αξίες που θα θέλαμε να βρίσκουμε μέσα μας, έκαστος από το πόστο του. Δε θα μιλήσω άλλο γιατί τα υπόλοιπα από κει και πέρα είναι προσωπικά καθώς πλέον θεωρώ πως για τα παραπάνω μπορώ να τον αποκαλώ φίλο.
“ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ” ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ “ΤΑ ΠΑΝΟ ΚΑΤΩ”.
Στο τέλος της ημέρας δυο τα είδη των ανθρώπων σε αυτό το βόρβορο από ότι έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι και μιλάω γενικά τώρα και όχι βάση του ξεπεσμού και της ξεφτίλας που διαπράχθηκαν χθες. Δύο λοιπόν. Εκείνοι που προσπαθούν να διασπάσουν και κοιτούν το μαγαζί τους με κάθε τίμημα και εκείνοι που κοιτούν να ενώσουν βοηθώντας άπαντες από τα νέα παιδιά μέχρι τους γερόλυκους. Εκείνοι που μιλάνε και εκείνοι που πρώτα ακούνε και έπειτα επιχειρούν τον διάλογο. Ο ψηλός ανήκει στους δεύτερους και όσοι τον γνωρίζουν προσωπικά θαρρώ θα το επικυρώσουν ή θα κοπιάσουν να με διαψεύσουν.
Τρανοί πατέρες, τσιράκια των καιρών, πλανεμένοι αστέρες
στο μετερίζι των φτωχών,
κάντε λίγο χώρο… για τους ταπεινούς.
Νταβατζήδες της τέχνης, θεοί και παντογνώστες,
η βασιλεία της τσέπης πάντα μαστούρωνε
ακροατές και αναγνώστες.
Στεκόμαστε ακόμα όρθιοι.
Το ξέρω ότι μ’ ακούς.
