Μπορεί να να καλοκαίριασε, μα στην χώρα μου μόνο χειμώνας υπάρχει στις ψυχές και στις ζωές. Ίσως να πρέπει να το πάρουμε αλλιώς, ίσως με λίγο rock n roll. Ίσως την ψεύτικη μάσκα την πετάξουμε και φορέσουμε την μάσκα της ζωής.
Στη χώρα μου πια δεν χαμογελούν οι άνθρωποι, ξέχασαν, ξέχασαν και να μιλούν. Ο λαός στο δρόμο πια, δεν γνωρίζει ο φίλος φίλο, όχι δεν τυφλώθηκαν, μασκαρεύτηκαν. Στη χώρα μου πια δεν ακούς καθαρό γέλιο, βγαίνει πνιχτό με φίλτρο. Δεν αγκαλιάζονται, δεν χαιρετιούνται, σχεδόν ξέχασαν να χαιρετάνε. Στη χώρα μου πλέον, όλα γίνονται με τέτοιο τρόπο, που δεν ξέρεις τι θα σου πουν οι ειδικοί για το πώς θα ζήσεις την μέρα σου.
Στη χώρα μου η τηλεόραση κάθε μέρα σου κόβει και λίγη ζωή. Ναι αυτό το κουτί που ποτέ δεν είναι με το μέρος του λαού. Κάθε μέρα σπέρνει τον φόβο και βάζει σε ταμπούρια τους ανθρώπους. Στη χώρα μου και τηλεόραση να μην έχεις θα σου πούν με αυστηρό τρόπο οι σκλάβοι, τι πρέπει να κάνεις, πώς να ζήσεις.
Στη χώρα μου ο χάρος πήρε το δρεπάνι και θερίζει μυαλά και κόβει γλώσσες που αντιδρούν. Όχι μην βιαστείτε με τους συνομοσιολόγους, μα εκείνων που ζητάνε τα απλά όρια της ελευθερίας τους. Τα τραγούδια σίγησαν, οι ηθοποιοί ξέχασαν το σανίδι, ο κόσμος το χειροκρότημα. Η ακρόπολη έχασε την βόλτα των ρομαντικών. Οι ζωγραφιές, τα γλυπτά έμειναν στην ηλεκτρονική φυλακή. Ο πολιτισμός απεβίωσε.
Στη χώρα μου έγιναν τόσες πολλές φυλακές που χωράνε κι άλλους, δεν έχουν σύνορα, έχουν ανθρωποφύλακες. Είναι ολόκληρη φυλακή. Δεν είναι μόνο η αστυνομία, αυτούς το πολιτικό μανιφέστο δεν τους κατατάσσει στους ανθρώπους πλέον. Αυτούς ή άγριους τους μετατρέπει και σαδιστικά γουρούνια ή με την πίεση του παραλογισμού σε ασθενείς.
Στην χώρα μου ανθρωποφύλακας έγινε ο διπλανός που δεν ζει να μην παιθάνει, λες και ζει τώρα. Ίσως όμως και να ζει, βγάζοντας δηλητήριο κακία και εχθρότητα προς αυτούς που θέλουν να ζήσουν. Μάλλον εκείνοι ξέχασαν να ζήσουν και δεν θέλουν ούτε οι άλλοι. Ναι αυτά συμβαίνουν στη χώρα μου. Στη χώρα μου να θυμίσω ξέχασαν και τον έρωτα, και ψάχνουν την φιλία. Όσοι τολμούν είναι παραβάτες και δικάζονται παραδειγματικά. Τέλος στη χώρα μου δεν επιτρέπεται να ονειρεύεσαι, αυτόματα είσαι τρελός. Δεν επιτρέπεται να ζεις και να είσαι ευτυχισμένος, δικάζεσαι χωρίς δίκη, το γέλιο είναι πλέον προπαγάνδα κατά του συστήματος. Είναι απειλή κατά της Δημοκρατίας. Δημοκρατία είπα; Ε να μην κάνουμε και λίγο χιούμορ;
Όμως στη χώρα μου υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χωρίς βία και παραπλάνηση, έχουν τη δύναμη να φωνάξουν έστω ψιθυριστά. Αφουγκραστείτε και συμπλεύστε στο ταξίδι της ζωής. Θα πάρουν οι δημόσιοι πλάνοι και ταγοί την πληρωμή τους, αργά μα σίγουρα. Στη χώρα μου πάντα αργούσε ο λαός να αντιδράσει, ήθελε σωτήρες, όμως τώρα δεν τους έχει ανάγκη. Θα σώσει ο ίδιος την χώρα τούτη σώζοντας τον εαυτό του. Θα πάρουν ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΤΑ ΟΠΛΑ. Και τα όπλα θα είναι γέλια και παιχνίδια, αρκεί να δείξουμε πως μπορούμε να παίξουμε εμείς.
Στην χώρα μου δεν θα αργήσει να έρθει το τσουνάμι της ελευθερίας, ήδη άργησε ήδη δώσαμε χρόνο. Δεν έχει χρόνο άλλο τούτη η χώρα, τούτος ο κόσμος που ελέγχετε από την οσμή του θανάτου, σωματικού και ψυχικού. Όμως ο πνευματικός κόσμος δεν εκτελείτε, δεν ελέγχετε δεν συγκρατείτε γι αυτό δεν τον αφήνουν να ζήσει, έχουμε λοιπόν νεκρούς που απλά αναπνέουν με φίλτρο και διαταγές.
Στη χώρα μου δεν χωράνε τρομοκράτες του ανθρώπου, δεν χωράνε απολίτιστοι και θα το δούνε. Όλοι οι μη Έλληνες βάρβαροι κι ας νομίζουν ότι επειδή γεννήθηκαν στην χώρα μου είναι Έλληνες. Στη χώρα μου Έλληνες είναι οι πολιτισμένοι και ευγενικοί κι όχι αυτοί που έτυχε να γεννηθούν στον τόπο τούτο.
Στη χώρα μου θα ανεμίσει η ελευθερία και ίσως η γαλανόλευκη μαζί με τις μαυροκόκκινες. Ταιριάζουν τούτα τα δύο θαρρώ παρά ο ραγιαδισμός
Στην χώρα μου σκλάβοι στα όπλα με τραγούδια τέχνες και γέλια κι ανθρωπιά.
Με σκληρό rock n roll στα ηχεία σας καλώ να χαμογελάσετε, με rock n roll στο κρεβάτι και Παύλο. Στο άδειο μου μπαρ.
