Η απώλεια μερικές φορές είναι ένα φορτίο που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, δεν είναι εύκολο. Όπως δεν είναι το ίδιο για τον καθένα. Κάθε άνθρωπος διαφέρει, όπως και οι ανάγκες που είχε από την απώλεια που στην περίπτωσή μας είναι η ζωή ενός δικού μας. Ακόμα και να έχεις περάσει το δράμα ποτέ δεν είσαι σε θέση να νιώσεις κάποιον άλλο που χάνει έναν δικό του. Μην λές σε νιώθω, μη λές σε καταλαβαίνω, μη λες πάσχω μαζί σου, δεν μπορείς.
Σιωπή θα έλεγα εγώ πως είναι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσα να εκφράσω στην κάθε περίπτωση. Κάθε μια είναι διαφορετική κι αυτός που φεύγει, δεν γυρνάει, όμως αυτός που μένει πως μπορεί να βιώσει την απώλεια; Καθαρά μοναδικά ο καθένας πενθεί με το δικό του τρόπο, με την δική του ψυχική δύναμη. Λέξεις όπως κουράγιο και τα συνηθισμένα νομίζω πως μόνο κακό κάνουν. Σε προσωπικό βίωμα μου το μόνο μετά από χρόνια που θα ήθελα να ακούσω σε δυο τεράστιες απώλειες που δεν ξεπέρασα ποτε ίσως ήταν το πιο απλό.
Να μην πεθάνει μέσα σου, να είναι προέκταση της ζωής σου, μην χαθεί από μέσα σου,
Καμιά καρδιά, κανένα μυαλό κανένα συναίσθημα, κανένα πένθος δεν είναι ίδιο. Μπορεί να το περιμένεις, μπορεί αναπάντεχο, μπορεί να το έβλεπες, μπορεί να μην πέρναγε από το μυαλό. Πολλά μπορεί, όμως ένα είναι σίγουρο, η απώλεια που βαραίνει γιατί δεν θέλουμε να δεχτούμε το προφανές. Τον θάνατο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Όμως μην αποφύγουμε την ζωή, ακόμα κι αν ήτα το καλύτερο κομμάτι της ζωής μας εκείνη η ζωή που χάθηκε σε άλλο κόσμο.. μην αφήσουμε κομμάτια της ζωής μαζί του να χαθούνε στην λύπη και στο πένθος.
Ίσως το βαρύτερο φορτίο να είναι να χάνεις όχι απλά δικό σου άνθρωπο μα το σπλάχνο σου. Τους ανθρώπους που βιώνουν κάτι τέτοιο νομίζω πως πρέπει μπροστά τους να σκύβουμε το κεφάλι από σεβασμό και να μην λέμε κουβέντα. Δεν ξέρω αλήθεια, μπορείς να πεις κάτις πόσο μάλλον αν είναι κάτι τραγικό.
Δεν ξέρω τι δύναμη έχουν να συνεχίσουν, όμως μου δίνουν την αίσθηση πως δεν χάθηκε ποτέ από μέσα τους. Έτσι κι εγώ αν και νιώθω πολύ μικρός και λίγος σε κάθε απώλεια μόνο ένα μπορώ να πω. Να κρατάμε την απώλεια μαζί μας πάντα και ότι δεν κάναμε μη μας βαραίνουν. Ας τα κάνουμε , ας τα πούμε σαν να μην έφυγαν ποτέ. Πλέον οι απώλειες οι δικές μου απλά με περιμένουν στην επόμενη στάση, δεν ξέω αν είμαι ικανός μα θα προσπαθήσω να ζήσω στο τώρα μαζί τους. Το αργότερα ίσως δεν έρθει ποτέ. Όταν φύγω εγώ πάντως θα ήθελα κανείς να μην στεναχωρηθεί, δεν θέλω με την απώλειά μου να κάνω κάποιον να νιώσει άσχημα.
Μία μόνο φράση μπορώ να εκφράσω, ας ζήσουμε το τώρα μόνο με θετικότητα κι ας αφήσουμε το αργότερα. Η ψυχολογία του πένθους είναι μοναδική για τον καθένα όπως και ζωή.
Υ.Γ. ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΝΙΏΘΟΥΝ ΜΙΑ ΑΠΏΛΕΙΑ .
