Μια στιγμή μόνο πριν φορεθεί το κράνος, μια ίσως τυχαία φωτογραφία ,έφερε στο γέρικο για τέτοιες συγκινήσεις, όχι γιατί δεν μπορώ αλλά τα πράγματα αλλάζουν, μετά από μάλλον 20 και βάλε χρόνια. Και ψέμα να πώ δεν γίνετε ,η ιστορία γράφτηκε…
Ο κίνδυνος πάντα παραμονεύει κι όσοι οδηγάνε με την ταυτότητα στο στόμα το ξέρουν ,το χουν νιώσει στο πετσί τους , μα εκεί πάνω ξεχνάς τα πάντα, νιώθεις αθάνατος κι ο χάρος πολύ ΄΄λίγος΄΄πολύ μικρός για να σου κλέψει την καύλα ,όταν χαιδεύεις το γκάζι και τα πιστόνια τα νιώθεις κι όλα τα κυβικά στα αρχίδια σου, κανείς δεν σταματάει ένα παρανοϊκό μυαλό από την τρέλα να πας γρήγορα κι επικίνδυνα εκεί που γουστάρεις.
Ποτέ δεν θα πεις χόρτασα δρόμο , γκάζια, κίνδυνο και προσμονή να βγείς στην Εθνική κι όπου βγει , ε φίλε εσύ που γελάς λες και χόρτασες και δεν θα ήθελες να νιώσεις τα ίδια , απλά δεν είσαι ΄΄δικός΄΄ μας , το ξέρω κι εγώ , μα το ξέρουν και όσοι το έχουν ζήσει…η θεατής ήσουν η δήθεν, οι αυθεντικοί το ξέρουν, παρότι τα σημάδια ,τα έχουν ως παράσημα, δεν τους πειράζει , δεν τους γερνάει τίποτα μόλις ανέβουν στην ΄΄συντρόφισα΄΄ και ξεκινήσουν . Σε μία τέτοια περίπτωση ξεκίνησα για μια βόλτα μέχρι το κάστρο ΄ του πλαταμώνα , να απολαύσω την ανατολή του ήλιου από μια στροφή ,που σε μια εσοχή του δρόμου αν άραζα ήμουν απλά ένα με την χαρά της απόλυτης ευτηχίας. Εκεί στα γρήγορα έγραψα ένα τραγουδάκι που ακόμα παίζω μόνος γιατί ακόμα και σήμερα νιώθω πως το έγραψα εψές το βράδυ, ήταν πρωί……..
Εκεί στην στάση όμως έζησα μια έντονη στιγμή που πήρα το θάρρος μετά από χρόνια να μην ξεστομίσω , μα τώρα το αποτυπώνω στο χαρτί. Τραγικό έτσι; Ίσως μα και μια απίστευτα διδακτική ιστορία , εκεί βρέθηκε για τον χειρότερο λόγο, ένας άγνωστος τότε να συναντήσει με την σύντροφο τον χάρο ηθελημένα, όμως δεν ήταν τόσο εύκολο γιατί θα έπαιρνε μαζί του και την κούκλα, το CBR 1000RR και αυτό τον φρέναρε, τόσο πολύ την αγαπούσε, που αφού κάτσαμε, τα είπαμε ,καπνίσαμε κι ένα τσιγαράκι, και μετά αγάπησε και τον εαυτό του. Την έχει ακόμα και την βγάζει βόλτα περήφανα που έφτιαξε τόσο όμορφη τη ζωή του η ΄΄κούκλα΄΄ του, με καμάρι τώρα , κοιτάει μια την κόρη του, μια την HONDA που του χάρισε την στιγμή, να βλέπει το βλαστάρι του να την καβαλάει με τη χάρη του μπαμπά μα και την είσοδο στην Πάντειο , μεγάλη η χαρά μου την μέρα που έστειλε την φωτογραφία με την κόρη και την γριούλα, μα υπερήφανη HONDA που ήταν η αιτία να ζήσει τέτοια στιγμή με την ευθύνη όλη δική της. Να σαι καλά αδερφέ κι η κοράκλα και η μεγάλη σου αγάπη, η ΄΄σύντροφος΄΄.
Υ.Γ . ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ μα σέβομαι να μείνει εκεί, μια στιγμή που ζήσαμε οι τέσσερις μας , αυτός εγώ η HONDA και το SUZUKI μου. Αν δεν είχα την άδειά του δεν θα το αποτύπωνα. Θοδωρής φλου.
