Αναπολώ την εποχή, που ως νέοι, όπως κάθε γενιά θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο και την ζωή μας. Τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάθε νέα γενιά ζητάει, ασχέτως τον τρόπο.
Φυσικά έχουμε άλλα κριτήρια πλέον, άλλα δεδομένα όπως κάθε εποχή. Όμως το συμπέρασμα που βγάζω εγώ, είναι πως όσοι ζήσαμε λίγο σκληρά, χωρίς ροδοπέταλα αντέχουμε ακόμη. Αντέχουμε λίγο έτσι για το γαμώτο, τώρα πόσο δεν ξέρω.
Δεν θα αναθεματίσω κατά την προσφιλή τακτική των κοιμωμένων ώριμων, γιατί είναι, όχι απλά λάθος, μα εγκληματικό. Δεν θα υποπέσω στα λάθη των 50 και 60 της δικής μου νεότητας των 18 και 20 ετών, ούτε καν των 30.
Εγώ θα κρίνω τον εαυτό μου και κατά πόσο έπεσα θύμα του ονείρου μου .
Θα ρωτήσω και τους σοφότερους από μένα, μικρότερους η μεγαλύτερους νιώθουν μήπως το ίδιο; Πετύχαμε τελικά να αλλάξουμε τον κόσμο ή όχι; ναι πετύχαμε, να τον κάνουμε χειρότερο.
Δεν είμαι σίγουρα ο αρμόδιος να επιρρίψει ευθύνες , μα ούτε μπορώ να πω, είχαν δίκιο να κάτσουμε στα αυγά μας και να κοιτάξουμε την δουλειά μας.
Είχαμε όνειρα που τώρα έγιναν εφιάλτες και συμπαρασύραμε και τις νέες γενιές , ασχέτως αν η δική μου γενιά φέρει την μικρότερη ίσως ευθύνη. Και δεν το λέω λόγω εμού, μα λόγο των ιστορικών γεγονότων.
Είμαστε βλέπεις κείνοι οι καψεροί που γεννηθήκαμε στν χούντα, άλλοι λίγο πρίν , άλλοι λίγο μετά οπότε βρήκαμε κάποια στεγανά, και τους καταραμένους της γενιάς του πολυτεχνείου. Ευτυχώς βρήκαμε αυτούς που σαν να ήταν χθές, αγέννητα τότε παιδιά τους μακαρίζουν σαν να είναι ακόμα εδώ.
Όμως ναι, είμαστε θύματα του ονείρου γιατί δεν μπορέσαμε , πέρα από την έκρηξη του 90 του ροκ κ αρχές του 2000. Δεν μπορέσαμε να ξετυφλώσουμε τους υπόλοιπους να δουν τα κουράδια που τα σερβίριζαν οι συστημικοί ώς διαμάντια. Είμαστα γραφικοί λέγανε και του περιθωρίου.
Θύματα του ονείρου που κάποιοι παλεύουν μέχρι σήμερα, άσχετα αν το έργο τους ίσως να μην εισακουστεί ποτέ μέσα στην δίνη της κρατικής παραπληροφόρησης και των ήσυχων πολιτών.
Θύματα του ονείρου πέσαμε, μα έχουμε την υποχρέωση να μην τα ξεχάσουμε. Τώρα ξέρουμε πως καλυτερεύοντας τον εαυτό μας καλυτερεύουμε τον κόσμο. Τώρα ξέρουμε πόσο μικρή είναι η ζωή με φορτωμένα κάποια χρονάκια στην πλάτη.
Θύματα του ονείρου είμαστε, μα τουλάχιστον όχι καταστροφείς των ονείρων των υπολοίπων.
Θύματα του δικού μας ονείρου που λογικά δεν θα έπρεπε. Δεν αρμόζει σε μας που κρατάμε ακόμα την φλόγα των Άγγελων των Εξαρχείων και όχι μόνο να παραδοθούμε αμαχητί.
Θύματα του ονείρου ναι, μα όχι αρνητές του ονείρου που δεν σβήνει με τα χρόνια. Άλλωστε δεν δεχτήκαμε και σε μεγάλο βαθμό το 9 έχει ο μήνας.
Θύματα του ονείρου δεν πρέπει να αφήσουμε τους νέους. Είναι το χρέος των ανυπότακτων τρελών που μετά τα 40 θέλουμε να είμαστε πιο παιδιά από τα παιδιά που κουνάει το δάχτυλο ο κάθε ταγός και κάθε διεκπεραιωτής της νομικής και πολιτικής δικτατορίας.
Είμαστε θύματα του ονείρου ή απλά χαμένοι; θα πω ότι δεν γράφτηκε ακόμα ο επίλογος.
Η ώρα που θα σηκώσει την τρέλα σαν λάβαρο ο νέος, θα πρέπει να τιμήσουμε το όνειρό μας. Να διεκδικήσουμε την νίκη γι αυτούς και για μας. μα και για τους νεότερους .
Θύματα του ονείρου ναι. Μα χαμένοι δεν θα αφήσουμε, έστω και λιγοστοί θα βρεθούμε στο όνειρο του επόμενου. Έτσι δεν θα είμαστε θύματα απλά μα νικητές. Έστω στο πριν το τέλος, έστω πριν οι δυνάμεις αρχίσουν να εγκαταλείπουν, μα να έχουμε δύναμη στο μυαλό που τράφηκε από το όνειρο.
Ας πετάξουμε λουλούδια στα παιδιά. θοδωρής φλου
