Για το νέο έτος ας ξεκινήσω με κάτι πολύ εσωτερικό…ελπίζω να σας αρέσει. Και με ένα αγαπημένο τραγούδι, απο λατρεμένα Διάφανα Κρίνα.
Νύχτα βροχερή και υπέροχη,
σαν τη γυναίκα που λένε Σοφία.
Σαν την κόρη της Αγάπης, που λένε Ελευθερία,
σαν την ιδέα που λένε ελπίδα,
σαν το κρασί που πίνει ο Διόνυσος.
Το λάθος που βάφτισαν αλήθεια,
Μα όλες οι κόρες να σε καλούν σε μεθυστικό δείπνο,
με μουσικές θεϊκές που δεν άκουσες ποτέ
και χρώματα που δεν ματαείδες,
Με αρώματα που δεν οσμίστηκες,
με αισθήσεις που δεν ήξερες,
με τον γιο που δεν γνώριζες.
Και οι νότες να χορεύουν στην ψυχή,
σαν μικρά ατίθασα, διαβολιάρικα μωρά,
που επιζητούν την αταξία για να γελάσουν μ΄ έμενα,
που δεν βλέπω την αθωότητα.
Και η οσμή του θανάτου ,αντί να ναι παγερή,
Είναι σαν το ζεστό καλοκαιριάτικο αεράκι,
που σε παρασύρει χαϊδεύοντας τη σάρκα σου,
προσκαλώντας σε άγνωστα μέρη.
Σε παρασύρει σε μια ηδονική γαλήνη,
μέσα από το πέπλο του μυστήριου,
που αναδύετε μέσα στο άγνωστο.
Εσύ βλέποντας τον νεαρόκοσμο χαμογελάς,
χαμογελάς σαν να περιμένεις τον έρωτα.
Τα είπες , χαμογέλασες, ευωδούσες ευτυχία Μπάσταρδε και χάθηκες. ΘΟΔΩΡΗΣ
