Επιστολή προς https://toflou.gr/ και τους ΄΄ανθρώπους΄΄. Θοδωρής Αλεξίου
Με το καλημέρα Νέα Καραντίνα.
Κραυγή κι όπου φτάσει, όποιος ακούσει. Από τον Θοδωρή Αλεξίου με την μπάντα των Boogie Sinners, Mια κραυγή με περιτύλιγμα όχι μόνο ωραίο μα και ανθρώπινο, αυτό ένιωσα και κατά το τυχαίο άκουσμα του τραγουδιού, Scuse me mr. World, κατά το χαλάρωμά μου και πολύ περισσότερο, από την επιστολή του Θοδωρή προς το to flou.gr. και προς εμένα προσωπικά . Υπάρχει ελπίδα είπα μέσα μου, ο Θοδωρής διάβασε ένα άρθρο μου και βροντοφώναζε ΑΚΟΥΣΤΕ…κι εσύ φίλε που γράφεις.
Ήδη τα “Αφεντικά” στην ταβέρνα των ΄΄μοιραίων΄΄ του Βάρναλη και στον “Ατομικό” Κόσμο που μας έχουν ετοιμάσει να ζήσουμε ως δούλοι, είναι έτοιμα εμείς;
Μπορούσα ηθικά να κάνω αλλιώς; Όχι φυσικά θα ήταν το λιγότερο συνέργεια στο έγκλημα, οπότε το προφανές ήταν να φωνάξω μαζί του και σήμερα με την είσοδο της Νέας καραντίνας παραθέτω τα λόγια του και ένα απίστευτο τραγούδι , αν μη τι άλλο δώστε σημασία οι λίγοι και εκλεκτοί που με ανέχεστε στα λόγια αυτού του ανθρώπου που παράγει πολιτισμό , δεν είναι μόνο η μουσική μα και η ιδεολογία. Ευχαριστώ Θοδωρή, και όσους μπουν στον κόπο να σε διαβάσουν κι όχι μόνο να σε ακούσουν.
Με το καλημέρα Νέα Καραντίνα
Το νέο single SCUSE ME MR WORLD θα είναι μέρος ενός ευρύτερου album με τίτλο
“ATOMIC WORLD”.
Θα περιέχει τραγούδια γραμμένα κατά την περίοδο της καραντίνας και του lock down.
Ο τίτλος Atomic World φανταζομαι ότι είναι ευνόητος σε όλους, μιας που ζούσαμε ήδη σε ένα κόσμο τοξικό και γεμάτο δηλητήριο γύρω μας, τώρα ήρθε και η εικόνα της μάσκας να “επισφραγίσει” αυτή την θλιβερή και σαν από σενάριο ταινίας, “πυρηνική” εικόνα του σημερινού μας κόσμου.
Ο Ατομικός αυτός Κόσμος μας γονάτισε φέτος σε πολλά επίπεδα, αλλά ταυτοχρονα, συμβάντα όπως το lock down για μήνες, ήταν ένα τεράστιο “σχολείο” για όλους μας.
Δοκιμαστήκαμε… Κλειστήκαμε σε ένα σπίτι για μήνες..εμείς και τα “προβλήματα” μας.. Τα κοιτούσαμε και μας κοιτούσανε καθημερινά. Χάσαμε τις δουλειές μας…Ολο αυτό για εμένα προσωπικα ήταν μια αποκάλυψη.
Οι “μάσκες” έπεσαν για όλους.
Κάποιοι, σε όλον αυτό τον εγκλεισμό, περιορισμό και εγκεφαλικο βομβαρδισμό, συνέχισαν να είναι ακέραιοι, δημιουργικοί, πιστοί στα πιστεύω και στις αξίες τους με αποτέλεσμα όταν βγήκαν από τα σπίτια τους ξανά, βγήκαν με περισσότερα “εφόδια”.
Άλλοι τροφοδοτηθήκαν και τροφοδότησαν αυτόν τον αρνητισμό, το κλίμα φόβου, μπήκαν και κλείστηκαν σε ένα “λαγούμι” ανασφάλειας.
Αυτοί όταν βγήκαν από τα σπίτια τους, βγήκαν έτοιμοι να κατασπαράξει ο ένας τον άλλο.
Μεγάλο “σχολείο” λοιπόν ο εγκλεισμός για όλους.
Όλα τα τραγούδια λοιπόν του άλμπουμ γράφτηκαν μέσα στο σχολείο της καραντίνας και συγκεκριμένα το Scuse Me Mr World την εβδομάδα που ξέσπασαν τα επεισόδια στις ΗΠΑ μετά την δολοφονία του George Floyd.
Μένοντας και περιοδεύοντας στις ΗΠΑ κάποιους μήνες το χρόνο με τις μπάντες που έχω εκεί, τα τελευταία 8 χρόνια, έχω οργιστεί αρκετές φορές με καταστάσεις και συμπεριφορές κοινωνικού ξεφτιλισμού, στη κυριολεξία, που έχει να θίξει πάντα το χρώμα και την “διαφορετικότητα” του άλλου. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια εξάλλου εκεί, οπότε βλέποντας το βίντεο με τον George Floyd να παρακαλάει τον αστυνομικό να σηκωθεί από τον λαιμό του και να του λέει “δεν μπορώ να ανασάνω” και να βλέπεις τη ζωή αυτού του ανθρώπου σιγά σιγά να φεύγει, μένω άναυδος όπως φαντάζομαι και όλοι.
Κάθομαι κανένα δίωρο και το επεξεργάζομαι και αρχίζω και γράφω κάποιους στίχους.. ό,τι “έβγαινε” εκείνη την ώρα. Την ίδια ακριβώς στιγμή που έχω τελειώσει να γράφω, ήταν γύρω στις 1 και μισή το βράδυ, μου έρχεται ένα ηχητικό μήνυμα στο κινητό από τον Δημήτρη Πασσαλή, τον άλλο κιθαρίστα της μπάντας, λέγοντας μου “βρήκα αυτά τα ακόρντα και μου αρέσουν. Για δες τι μπορείς να γράψεις πάνω σε αυτά”.
Ήταν λες και συνέβη κάτι το μαγικό εκεί. Ακούω τις συγχορδίες του, παίρνω τους στίχους στα χέρια μου αρχίζω να τους τραγουδάω από πάνω και ήταν λες και ένα κομμάτι πάζλ να έπεσε και να ταίριαξε τέλεια μέσα στο άλλο! Ήμασταν κάποια χιλιόμετρα μακριά και ήταν σαν να δουλεύαμε το ίδιο τραγούδι, ταυτόχρονα χωρίς να το ξέρουμε.
Αυτό λοιπόν κάναμε στην καραντίνα όλους αυτούς τους μήνες με τους Boogie Sinners και το ίδιο συνεχίζουμε και κάνουμε μέχρι και σήμερα. Αυτό μας δίνει ζωή και σκοπό σαν μουσικούς, η συνεχής δημιουργία και ο συνεχής πειραματισμός.
Ακόμη και όταν σε έχουν μαντρωμένο μέσα όλα αυτά τα καθίκια που πληρώνουμε για “σωτήρες”, η μουσική θα γράφεται, ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσει να γράφεται, δεν γίνεται να σταματήσει να γράφεται.
Γι’ αυτό γίναμε μουσικοί εξάλλου… (?)
Σκεφτόμουν τις προάλλες το άρθρο σου για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και το ρόλο της Σκέψης σαν Αφεντικό ή Υπηρέτης.
Δυστυχώς έχει φτάσει η μέρα που τον περισσότερο κόσμο, όταν το μαντρώσουν μέσα στο σπίτι, δεν έχει τίποτα να κάνει. Μας έχει δοθεί ένας εγκέφαλος και μια Σκέψη τόσο ικανή να δημιουργήσουμε όμορφα και χρήσιμα πράγματα και αντί αυτού, τίποτα, απραξία, φόβος να γράψεις ένα τραγούδι, φόβος να δώσεις το χέρι στον διπλανό σου μη και τυχόν σε κολλήσει κάποιον ιό και χάσεις την πολύτιμη ζωούλα σου, φόβος μη φάς κανένα πρόστιμο από τους “Σωτήρες” και τα “Αφεντικά” όταν βγάζεις τον σκύλο για κατούρημα και δεν έχεις στείλει μήνυμα στο κινητό να “τους” ειδοποιήσεις
Ήδη τα”Αφεντικά” στην ταβέρνα των ΄΄μοιραίων΄΄ του Βάρναλη και στον “Ατομικό” Κόσμο που μας έχουν ετοιμάσει να ζήσουμε, εμείς;
Αυτά και άλλα πολλά, στο επερχόμενο “Atomic World” 😉
