Σαββατοκύριακο που δεν θυμίζει σε τίποτα ζωντανή πόλη η χωριό, ας θυμηθούμε φίλους. Εγώ θυμήθηκα έναν και με αυτές τις αράδες κλείνω και την τριλογία μου αναζητώντας το δικό τους χειροκρότημα. Των τρελών και των κατατρεγμένων η και των καταραμένων ετούτης της ζωής. Όμως εμείς είμαστε καλά γιατί η δική μας Φυλή αντέχει ακόμη και δεν φαγωθήκαμε μεταξύ μας…Χρήστο το ροκ χορό παρακαλώ.
Στη ζωή σου είπες,
Το στίγμα μου σαν άντρας να αφήσω.
Με κοράκια και με γύπες
σαν ζορμπάς χορεύοντας θα σβήσω,
μα δεν θα φοβηθώ,
στην σκηνή απολογία θα αφήσω,
όρθιος θα κρατηθώ.
Στην απολογία μονόπρακτο φθηνό.
Χωρίς να χω κοστούμι ακριβό.
Στην παράσταση επιβάτες τα όνειρα μου.
Δεν έχω άγχος κι ας ήρθε η σειρά μου.
Σαν αερικό θα περιφέρω το σαρκίο το φθαρτό.
Στην έκθεση της ψυχής σαν ροκ σταρ θα αφεθώ,
σαν κλείσει η αυλαία με σεβασμό στον θεατή,
θα υποκλιθώ, θα δακρύσω, με περίσσεια αρετή.
Το τελευταίο χειροκρότημα αιώνιο θα φτιάξω,
μα όταν σιωπήσει στον αγέρα θα πετάξω
Ένα βαθύ, αγέρωχο κι ατίθασο δάκρυ θα κυλήσει,
το χειροκρότημα θα μείνει, όταν τα φώτα σβήσει,
ο αφέντης των πάντων, που πάντα επικρατεί.
Το τελευταίο χειροκρότημα από φίλους και οχτρούς
από ανθρώπους που λένε περιθωριακούς . Θοδωρής φλου
