Καθώς σβήνουν τα φώτα στη σκηνή, περιμένοντας ένα χειροκρότημα στέκω και κοιτώ. Ένα χάδι και μια ανακούφιση έρχεται, αλλά και μια πικρία. Πικρία που το όνειρο μένει ανεκπλήρωτο και παίρνεις τα χνάρια σου και τα βάζεις σε άλλο μονοπάτι.
Όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θές να προδώσεις τον εαυτό σου για εφήμερες παπάτζες. Οπότε δέχεσαι τον τουφεκισμό. Μα ναι, δέχεσαι τις σφαίρες πάνω σου χωρίς να τις αποφεύγεις με τσιγάρο στα χείλη και χαμόγελο.
Ναι έρχονται τις βλέπω πάνω μου μα δεν τις αποφεύγω, δεν θέλω και δεν υπάρχει λόγος. Δεν είναι αληθινές τούτες κι ας είναι χειρότερες από δαύτες, το ξέρω, αφήνουν μόνο πόνο.
Βλέπεις εκείνες ή σε σκοτώνουν ή πληγώνουν το ούτως η άλλως φθαρτό σαρκίο μου που χώμα θα γενεί. Τούτες εδώ αδερφέ μου κοσμούν την ψυχή μόνιμα, ανεξίτηλα τα σημάδια, στον καθρέφτη του μυαλού και της ψυχής, Πλήττουν μόνιμα τον μικροεσώκοσμό μου κι εγώ αδιαμαρτύρητα τις δέχομαι. Μη ρωτάς αδέρφι, είναι απλό, έμαθα τα τις γιατρεύω ή να τις κρύβω.
Έμαθα να τις γιατρεύω χωρίς να μισήσω, απλά να προσπερνάω και να μην βλέπω τους θύτες. Όπως κι αυτοί δεν μπορούν να δουν τις πληγές και το αίμα που κυλάει στα μάτια σαν δάκρυ. Οπότε προσπαθούν μάταια περισσότερο, με μεγαλύτερη μανία αλλά δεν μπορούν να βλάψουν γιατί δεν τους βλέπω, δεν υπάρχουν.
Χα χα σου είπα αδέρφι σύντροφε, δεν υπάρχουν, είναι χαμένοι, δεν κέρδισαν ούτε στην ήττα μου. Εγώ κέρδισα στην χασούρα μου, κέρδισα εμένα. Κέρδισα και το μεγάλο έπαθλο, το τελευταίο χειροκρότημα να είναι αληθινό, ατόφιο με λόγο και τιμή. Από κείνους που ξέρουν τους λίγους και ειδικούς.
Έτσι λοιπόν βγαίνω στο παραθύρι της σάπιας ζωής , που για μένα φαντάζει παράδεισος, να βλέπω την καλλονή Αλήθεια. Ήταν πεταμένη με περισσή φωτιά γυμνή και καμένη στη θάλασσα, μα τώρα σαν οπτασία εμπρός μου.
Τώρα με καλεί να πάω κοντά της, μαζί με τις κόρες της και την μικρή αδερφή της. Την Ανθρωπιά και χειροκροτούν. Χειροκρότημα κι από μένα, οι σφαίρες νικήθηκαν .
