Καραντίνα μέρος δεύτερο, μυρίζει θάνατο το κάθε ΜΜ Εξημέρωσης νεκροζώντανων ανθρώπων, μυρίζει παντού ο σπαρμένος του θανάτου ο φόβος, δεν μπορείς ούτε τον αέρα να μυρίσεις, η δυσοσμία του σε κυνηγάει λυσσαλέα παντού, ένας αόρατος εχθρός και μια άνευ προηγουμένου αντίστασις κατά της ελεύθερης σκέψης, εν αρχή λοιπόν η απομάκρυνση της ανθρώπινης ανταλλαγής απόψεων, καταστρατήγηση πάσης βούλησης, με το ζόρι ποτίζουν τον εγκέφαλο των αδαών μα και των σκεπτόμενων.
Τεμαχισμός της ζωής κάνοντας τον έναν να έρθει με καχυποψία απέναντι ακόμα και στον αδελφό, λες και η ζωή είναι ένα παιχνίδι στα χέρια των αφεντάδων ,που με μια απλή μετακύληση ευθυνών προς μία εύκολη ομάδα, στρέφουν όλους εκείνους που τρέμουν την ζωούλα τους να βγάζουν μίσος και οργή σε αθώους, ενώ οι ίδιοι είναι οι θύτες προς τρείς γενεές. Αποτινάσουν την δική τους ευθύνη και ενισχύουν την οσμή του φοβοθάνατου ιού ακόμα και στις αθώες ψυχές, που πάνω από δύο δεκαετίες αφαίμαξαν την ζωή των ίδιων των παιδιών τους, λοιδόρησαν όλους όσους παράγουν σκέψη και πολιτισμό, χλεύασαν το μικρό εκείνο ποσοστό που δεν κοίταξε την δουλειά του.. Εδώ γελάμε εμείς κύριοι θανατοσπορείς, δουλειά έτσι; Όχι εργασία, όχι λειτούργημα όχι τέχνη , όχι ελεύθερη ζωή.
Μέχρι λίγο πριν το ξημέρωμα της νέας χιλιετίας , ο νέος με μη ντύσιμο καθωσπρεπισμού και εμφάνισης, βλέπεις φορούσαν μαύρα ρούχα, είχαν μακριά μαλλιά, τατουάζ, μπότες, γένια, ή ντυνόταν πολύχρωμα, φανταχτερά, παρδαλά, ήταν ο δακτυλοδεικτούμενος και για τους μπάτσους ο ύποπτος κατά του κοινωνικού ιστού της ψευτοδυτικής κουλτούρας, κάτι ανάλογο που έζησαν οι ρεμπέτες που ξαφνικά με την κρίση θυμήθηκαν σχεδόν οι πάντες. Μόνο που οι κυνηγημένοι δεν τους κατηγόρησαν ποτέ, το ροκ στην Ελλάδα ενόχλησε γιατί δεν ήταν συμβατό με τον ήσυχο πολίτη, με το Ελληνοποιημένο αμερικάνικο όνειρο
Παντού η οσμή του θανάτου, και το χειρότερο; η οσμή που βγάζουν οι ένοχοι, την σπέρνουν παντού κι όποιον κάνουν να μυρίσει την ευθύνη του θανάτου, οι δε δήθεν πολιτικοί δεν νομίζω ότι χρήζουν αναφοράς, κανείς σκεπτόμενος δεν τους υπολογίζει, ούτε εγώ φυσικά, όπως και την ντροπιαστική και θανατόμορφη δουλειά του κάφρου που είναι στο γυαλί, που εκτός από διδάσκαλος έγινε και εκτελεστής της αλήθειας, αν κι εδώ έρχεται το ερώτημα αν ποτέ ήταν, πάντα φυσικά με ελάχιστες εξαιρέσεις .
Θάνατος , φόβος , φτώχια , πείνα, καταστροφή, ανθωποφύλακες δεν είναι μόνο οι μπάτσοι, ίσως είναι οι λιγότερο φταίχτες, μα φυσικά τα κατακάθια που βρίσκονται εκεί μέσα στο σώμα της Αστυνομίας ,τώρα νομίζουν πως είναι κάτι ανώτερο, δηλαδή τι Χρυσή αυγή και μαλακίες και οι λίγοι που θα ηθελαν να είναι με τον νόμο προς τον αστό δεν μπορούν, έτσι απλά δεν μπορούν, και έχουν δύο λύσεις η το βουλώνουν η φεύγουν , μα φεύγουν; Όχι πολλοί λίγοι είναι αυτοί που έχουν τα αρχίδια, οι άλλοι καταβροχθίστηκαν από το σύστημα που είναι καλοδουλεμένο δεκαετίες τώρα.
Μύρισε θάνατος , μυρίζουν και οι άνθρωποι θάνατο, ενώ δεν αφήνουν τίποτα θετικό ελπιδοφόρο να μεταλαμπαδευτεί στις ψυχές που υποφέρουν χωρίς δική τους ευθύνη. Δηλητήριο με περιτύλιγμα την μυρουδιά του θανάτου με τον φόβο. Εμείς πρέπει να δώσουμε ελπίδα το καταλαβαίνετε νομίζω, μια ανθρώπινη πράξη φέρνει άλλη οσμή κι όχι μόνο του θανάτου, μα την οσμή της ζωής, με την τέχνη τον πολιτισμό τα τραγούδια τα σκόρπια ποιηματάκια το χαμόγελο στον άγνωστο την αλήθεια την αγάπη, τα φτερά της ζωής που δεν βλέπουν οι πολλοί , άλλωστε μια ειρηνική επανάσταση γίνεται με ελευθέρους γραφικούς ανήσυχους τρελούς.
Πώς γίνεται να είμαι εγώ μέσα στην αντάρα ευτυχισμένος και γύρω μου να μυρίζει θάνατος και δυστυχία; Δεν αντέχεται αυτό, χάνω την ευτυχία μου μαζί τους.
