Άνοιξα ένα ντοσιέ που υπήρχαν γραπτά από το 89 μέχρι και το 93 , που μετά το στρατό μαζί με μερικούς φίλους είχαμε την ιδέα για ένα περιοδικάκι και να γράφουμε για μας και για την γενιά του rock που ζούσε με το δάχτυλο, μακριά μαλλιά , μαύρα, ρούχα, δερμάτινα, μηχανές , rock bar και club , να πιούμε δηλαδή ζωή όπως θέλουμε χωρίς να μας τρέχουν για τον τρόπο και τις ιδέες, πέρα από τα κλασσικά με τους μπάτσους και τους δηθενατζήδες καλούς οικογενειάρχες. Τελικά για άσχετο λόγο δεν το ξεκινήσαμε και χαθήκαμε, όμως τα γραπτά έμειναν . δεν ξέρω καν ποιανού είναι τα παρακάτω , το μόνο που θυμάμαι με πολύ ζόρι ότι σε μια σελίδα είχαμε γράψει τα εξής…
΄΄Θα ήθελα να ταξιδέψω όσο πιο μακριά μπορώ,
Θα ήθελα να φτάσω τη χαρά που είναι στην ψυχή μου
Και να αλλάξω τα σύνορα που ξέρω,
Να νιώσω τη σκέψη και το πνεύμα μου να ωριμάζουν,
Θα ήθελα να ζήσω. Να υπάρξω, να ΄΄είμαι΄΄
Και να ακούσω την αλήθεια μέσα μου. Υ.Σ ίσως τούτο να το έγραψα εγώ ίσως.
Στη συνέχεια υπήρχε το παρακάτω.
Το νόημα της μεγαλοσύνης έγκειται στην ικανότητα στην ικανότητα να διαλέγεις την προσωπική ικανοποίηση κάτω από περιστάσεις που οι άλλοι επιλέγουν την τρέλα . Μπορείς να το κάνεις. ΑΓΝΩΣΤΟΣ αν θυμηθεί κάποιος…
Και υπάρχει κ ένα κείμενο με υπογραφή Ζ. Κ. τώρα ποιος ας πεί αν θυμάται.
Κοιτάξτε πίσω από την πλάτη σας, θα παρατηρήσετε πως έχετε ένα μόνιμο σύντροφο. Μιας και δεν έχουμε καλύτερο όνομα να του δώσουμε, θα τον ονομάσουμε… Ο θάνατός σας… Μπορείτε να φοβηθείτε αυτόν τον επισκέπτη ή να τον χρησιμοποιήσετε για προσωπικό σας όφελος, η επιλογή εναπόκειται σε σας. Με το θάνατο να είναι μια τόσο οριστική υπόθεση και με την ζωή τόσο εκπληκτικά σύντομη. Αναρωτηθείτε, θα πρέπει να αποφεύγω να κάνω πράγματα που πραγματικά θέλουν οι άλλοι; Θα ζήσω όπως θέλουν αυτοί ή όπως νιώθω και θέλω εγώ; Είναι τόσο σημαντικό να συσσωρεύω πράγματα και πλούτη; Να ζώ ψεύτικα; Είναι τρόπος ζωής η αναβλητικότητα; Όχι μπορείς, μπορείς να ζήσεις την δική σου ζωή, δεν πάει το όχι, ανάγκα και οι θεοί πείθονται, όχι κανείς θεός δεν έκανε τις ανάγκες η γαμημένη κοινωνία τις έκανε, τόσο όσο.
Και ο τίτλος της ζωής λεω εγώ ο Θοδωρής, ζήσε ΜΠΟΡΕΙΣ. η Φωτογραφία είναι του ΦΙΛΟΥ από Καστοριά Βασίλη ΄
