Ένα βραδινό βολτάρισμα στο ποτάμι της Καλλιθέας, τόσο απλό μα τόσο δύσκολο, ένα παράνομο σεργιάνι ελευθερίας πάνω κάτω. Ένα καφές στο χέρι και ο μόνος ήχος το τακούνι της μπότας μου αργός και σταθερός στην νεκροπολιτεία.
Μέχρι και το άνοιγμα του zippo να ανάψει το τσιγάρο που με συντροφεύει σπάει την νεκρική σιγή. Το τόσο απλό παράνομο, χα χα. Δεν μπορώ παρά μόνο να θυμηθώ τις λιωμένες σόλες της Κατερινιώς, κείνες τις σόλες ελευθερίας, που στο τέλος τις γλύφανε και ίσως ακόμη γλύφουν τώρα που ήρθε ο καιρός.
Τις σόλες που σεργιάνιζαν, όπως τώρα οι δικές μου μπότες, σε άλλο δρόμο μα με το ίδιο ίσως τρόπο. Ο ήχος του ΖIPPO καθώς ανοίγει να ανάψει το τσιγάρο, σπάει το ρυθμικό χτύπημα του τακουνιού μου στο πλακόστρωτο, τι ειρωνεία; Χωρίς φόβο και αίσθηση πάνω κάτω το ποτάμι να σκεφτώ πόσο πολύ σαπίσατε μέσα σας. Ναι σαπίλα και δυσοσμία, μια σιχασιά απερίγραπτη προς κάθε φόβο και αναστολή να νιώσετε λίγο άνθρωποι. Ούτε μια ψυχή στο διάβα μου , ούτε μιαν ανάσα, ούτε μια φωνή , ούτε ένα τρεχαλητό, ένα νεκροταφείο με ανοιχτό κενοτάφιο.
Δεν βγήκα στους δρόμους, πήγα στο ποτάμι, μήπως και κάποιος παρά το φόβο βγει για μια τζούρα ελευθερίας, μάταια. Κάθισε σε ένα παγκάκι μαζί μου η κάθε ψυχή, που σε κάποιο δρόμο παράνομα με φόβο η χωρίς βγήκε για μια ρουφηξιά απλής ελεύθερης περατζάδας. Σήκωσα τα μάτια μήπως και βρώ κάνα αστέρι στον ουρανό και βρήκα. Δεν μπόρεσα να μετρήσω τα αστέρια του Λουντέμη, Δεν ήθελα, μια κραυγή μόνο έβγαλα σαν τρελός… Ρε από πότε έχετε να δείτε αστέρια; Από πότε έχετε να σηκώσετε στην νυχτιά τα μάτια σας; Όχι να τα μετρήσετε να τα δείτε μόνο;
Απάντηση καμία, μόνο κάποιος βγήκε και κούναγε το κεφάλι σε ένα μπαλκόνι σαν περιστεράκι σε κλουβί. Τώρα αυτός θεωρούσε εμένα τρελό και δεν άντεξα και φώναξα ξανά. Από ποτό ρε έχεις να δεις αστέρια; Από πότε; Πές μου αυτόδουλε.
Πέταξε προς εμένα το τσιγάρο λες και μου έριχνε κρότου λάμψης ο κυρ παντελής. Ένα ειρωνικό και σπαστικό γέλιο για το ανθρωπάκι που ενοχλήθηκε γιατί μπορούσα να δω τα αστέρια μιας και είχε καθαρό ουρανό. Πάρε τους μπάτσους του φώναξα και πες τους βλέπω αστέρια, είμαι εγκληματίας σάπιο νεκροζώντανο σαρκίο. Φώναξε τον νόμο τον άνομο, κοίτα το χρόνο τον άχρονο και βρες το χρώμα το άχρωμο που λέει κι ο Αλέκος. Ναι ρε το χρώμα το άχρωμο να ζωγραφιστείς και να εξαφανιστείς μια και δεν υπάρχεις. Ο νόμος είναι σαφής απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγόρευση να ζήσεις , απαγόρευση να περπατήσεις στις 3 το πρωί, απαγόρευση να δω τα αστέρια; Δειλέ και άβουλε ανθρωπάκο, εγώ είδα τα αστέρια και περπάτησα πάνω τους μην πέσω, κοίταξα να πατάω από το ένα στο άλλο.
Απάντηση καμία, άλλο ένα τσιγάρο και να πάω πίσω στο γιατάκι μου να ζεσταθώ, διέπραξα το έγκλημα του Λουντέμη, κοίταξα τα αστέρια και σεργιάνισα στο ποτάμι.
Ξεχάσατε ακόμα κι αυτό, να δείτε τον ουρανό με τα αστέρια του βράδυ. Σας συμπονώ, Δεν είστε ούτε τρελοί ούτε παράνομοι. Τα αστέρια είναι παράνομα, μην καθίσετε να τα δείτε. Πρόστιμο.
