Αφού έζησα όπως ήθελα, ή όσο μπόρεσα και χορεύοντας στην απολογία μου, χλευάζω όλη τη σπέκουλα που έφαγα στη ζωή μου. Την αλήτικη ζωή μου. Στην τελευταία , πάνω κοφτερά βράχια στροφή. Καθώς είχε σιωπήσει το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ, εγώ ένιωσα ένα βροντερό ήχο χειροκροτήματος από ένα μόνο ζευγάρι χέρια…
Εκείνη την ώρα στο μυαλό πέρασε σαν να το ζούσα. Ο Βάρναλης να ερωτάει τον μπασκινα , ΄΄ποιος είναι αυτος που δικάζουν; ΄΄ και εκείνος είχε απαντήσει… ΄΄Αυτός που κατέβασε τη γερμανική σβάστικα …και ο μεγάλος Βάρναλης ξεστόμισε το περίφημο …’’Αυτό πάει χρόνια, τώρα τον δικάζουν; ’’Ο μπασκΊνας σαν χαζός δεν ήξερε τι να πει φυσικά. Τι να πει τα φρόνιμο πιόνι του σάπιου δικαστικού ,κρατικού κι αστυνομικού κράτους ,που μετά από δεκαετίες εξακολουθεί μεταλλάσσοντας να ναι πιστό στα αφεντικά;;;
Εκείνη την ώρα νομίζω άκουσα το μοναδικό χειροκρότημα, στο ροκ ζεϊμπέκικό μου. Έναν μεγάλο δάσκαλο να με χειροκροτεί με σεβασμό και αποδοχή. Τεράστια τιμή. Νομίζω το άκουσα, η μάλλον νιώθω, η έγινε όντως, δεν ξέρω, μα το ένιωσα.
Οι πληγές ανοιχτές, όμως δεν αιμορραγούν. Τα κοφτερά βράχια γίνανε βελούδινο χορτάρι, τ’ αγριεμένο κύμα, μια υπέροχη ζωγραφιά. Μα εγώ ο μπάσταρδος αλήτης έχω ακόμα το χειροκρότημα στ΄ αυτιά μου. Η μεγάλη πλάκα είναι οι πολέμιοι μου, αναγκάστηκαν για ένα χειροκρότημα. Όχι για μένα αλλά γιατί θα ήθελαν να ζήσουν ,ατίθασα αλήτικα, αγέρωχα ,τρελά και με μπόλικη ζωή. Εγώ να πίνω ζωή , χωρίς φόβο λόγου, σωστού η λάθους, χωρίς τον φόβου του θανάτου που μ΄ έκανε να αγαπήσω την κάθε στιγμή της ζωής.
Γύρισα το χρόνο και στις δυσκολίες βρήκα ομορφιά και μαθήματα που δεν είδα στα βιβλία, κατάλαβα, πως τελικά ο ΠΑΥΛΟΣ είχε δίκιο. ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ του Βάρναλη ο ποιο rock στοίχος, και το ’’ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε΄΄ του Θάνου ήταν οι αλήθειες και κερνώντας ζωή στη ζωή μου, μετά το τελευταίο χειροκρότημα και την υπόκλιση μου, υποκλίνομαι στην ζωή. Που τόσα μου πρόσφερε, γιατί μπήκα στο παιχνίδι αουτσάιντερ και νίκησα.
Τι παράπονο να έχω και για ποιο λόγο; Έχω ότι χρειάζομαι και λέω έχω τα πάντα, δυο χέρια δύο πόδια, δυο αυτιά, μύτη και το κεφάλι μου στη θέση του. Είμαι εντάξει είμαι τυχερός.
Ίσως χειροκροτήσω κι εγώ εμένα τον ίδιο αυτάρεσκα, για την τιμή που είχα να ζήσω όλο το πέρασμα αυτό στην μάνα γή, όπου και θα αφεθώ μια μέρα στη ‘’Δροσάτη’’ και στην αγκαλιά της. Άλλοι είχαν τη δύναμη να ζήσουν με κάποια μέσα. Εγώ απλά ήθελα και κέρδισα το δικαίωμα. δικαίωμα να ζήσω με τον δικό μου απρόβλεπτο τρόπο. ΚΕΡΔΙΣΑ. Βάλτε να πιούμε….ΖΩΉ.
