Άντε, σήκω, ήρθε η ώρα να μπολιάσεις τον κύριο Αλήτη με την παλαβωμένη σκέψη. Με την αξούριστη μάπα και τη ματιά του λύκου.
Άντε μην αργείς, να εκθέσεις τις σκέψεις που μπορεί να βρουν χωράφι. Ίσως να έρθει η σοδιά για τους επόμενους. Μην αργείς, δεν πειράζει που δεν σπούδασες στα χάι χούι κολέγια Αθηνών Παρισίων και Αμερικής, η Λονδίνου κλπ.
Σπούδασες ζωή , εκεί έξω που αναπνέει η φύση και ο αληθινός κόσμος, εκεί που οι καρδιές των ανθρώπων δεν παίζονται σε μια παρτίδα πόκερ. Εσύ δεν έπαιξες τα παιχνίδια της ελίτ των αφεντικών. Δεν έγινες πιόνι και καρικατούρα, δεν έγινε το γατάκι του κοινωνικού καθωσπρεπισμού. Δεν μπολιάστηκες με σάπιες ηδονές. Μα μπόλιασες το άγρυπνο μάτι του Λύκου με την ηδονή του Επίκουρου και την αμάθεια του Σωκράτη.
Άντε μίλα για τις πόρνες που μπροστά στις κυρίες των σαλονιών είναι αγίες, ετούτες που λοιδορεί ο καλός αστός και νομοταγής πολίτης. Μίλα για το ανθρώπινο πρόσωπο του πεζοδρομίου. Μίλα για τους εθισμένους, είσαι κι εσύ, εύκολο είναι αφού μπορείς να πεις την αλήθεια.
Αλήτικες σκέψεις, που έχει δει το μάτι σου στην άκρη μια βρώμικης μπάρας σε τσακισμένες ψυχές, γυναικών και αντρών. Μίλα για αυτούς που αγαπάνε χωρίς να ζητούν εξαργύρωση επιταγής.
Σε θέλω να πάρεις πάνω σου την ευθύνη, εσύ είπες να μιλήσουμε για ζωή και ελευθερία, εσύ ζητάς να έχεις ευτυχισμένους ανθρώπους παντού.
Εσύ μίλησες πως θες να ζήσεις όλα τα στρώματα της κοινωνίας και το έκανες. Το είδες το παραμύθι του αντεργκράουντ με στρας και το λερωμένο μανίκι του μέθυσου καθώς βρεχόταν από τα δάκρυά του. εσύ μπήκες στα σαλόνια των πλουσίων μα ταυτόχρονα φτωχών.
Αλήτης μα άνθρωπος είπες. Ε λοιπόν μίλα, έχεις ευθύνη όποιος και να είσαι, όλοι έχουμε μια αξία, όμως όχι καλή άποψη όταν δεν ζήσουμε την πλευρά της απόκληρης κοινωνίας. Μίλα για τα χαρίσματα των καταραμένων της ζωής και του ήσυχου πολίτη την ηλιθιότητα, που χαρακώνει τις πατούσες των παιδιών για να μην περπατήσουν στο αύριο.
Οι σκέψεις ενός αλήτη, ίσως έχουν μια γλυκόπικρη γεύση μα είναι η ίδια η ζωή έτσι.
Μην μου πεις ότι δεν ένιωσες δέος την μέρα που σε ένα καφενείο ένας νέος είχε απαγγείλει τους Μοιραίους του Βάρναλη. Σε είδα δάκρυσες και είπες, αυτό εννοούσε ο Παύλος ίσως, όταν δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό το ερώτημα. Η σκέψη είναι αφέντης η υπηρέτης; Μπορείς τώρα να μας πείς;
Άντε μη κρυφτείς τώρα και μην κουραστείς, εκθέσου, αφέσου μίλα και πες τι είδες ψάχνοντας τους ανθρώπους του Διογένη.
Οι υπάνθρωποι που για την ύλη εκτελούν ψυχές και σώματα δεν κουράζονται, μην κουραστείς ούτε εσύ, ούτε όλοι οι απόκληροι. Ξέρατε για την μοναχική διαδρομή και ήταν επιλογή σας. Όμως τώρα είναι η ώρα της ευθύνης στον συνάνθρωπο. Ας γίνουν οι διανοούμενοι αλήτες σπορείς για το αυριανό χαμόγελο.
Άντε μίλα για αυτούς που μπορούν και βγαίνουν μόνοι να διασκεδάσουν και ποτέ δεν νιώθουν μοναξιά, γιατί δεν ζήτησαν ποτέ χατιρική παρέα. Πες για αυτούς που δεν ξέρουν να τα παρατάνε και να ζουν αναρχικά.
Μα τίμια ηθικά, αν και εκτός νόμου. Άλλωστε τίμιος ηθικά, είναι στολίδι ,νομοταγείς και ανήθικος σκουπίδι.
