Μπήκα στις σόλες των παπουτσιών ενός φίλου πωλητή στους δρόμους της άλλοτε κραταιάς πόλις της Αθήνας. Ακολούθησα κατά πόδας τον Γιάννη που είναι και πολλαπλά συνεργάτης και θρέμμα του νησιού του Ηφαίστου. Τον τόπο που έχει τις δικές ενεργειακές ιδιαιτερότητες, μα τούτο είναι άλλο θέμα. Ο πρόλογος είναι για το ρεπορτάζ στην θλιμμένη πόλη, που ενώ θα έπρεπε να μυρίζει πολιτισμό, μηρυκάζει πεθαμένες ανάσες ήδη νεκρών.
Ξεκινώντας από την περιοχή της Ομόνοιας, όπου και η βάση της εργασίας του, κάτι που έχει να κάνει με τους ανθρώπους που θα μιλήσει.
Έχουμε δει ήδη πολλούς νεκρούς ή μισοφαγωμένους ανθρώπους στο δρόμο προς το γραφείο. Μα έχουμε δει και όρνεα έτοιμα να κατασπαράξουν κάθε τι που θα βγάλει την τελευταία του ανάσα.
Ο καφές στο χέρι και πάμε στην περιοχή που θα επισκεφτεί καταστήματα. Αυτή είναι η αρχή του ιδιότυπου ρεπορτάζ, όχι από τα μάτια του, αλλά από τον εσωτερικό του κόσμο. Είναι και η εποχή εορτών, οπότε οι ιδιοκτήτες καταστημάτων στο όριο της ψυχικής και σωματικής κατάρρευσης. Καθότι η οικονομική στους μικρομικρούς έχει επέλθει χρόνια τώρα. Οι άνθρωποι αυτοί, κάνουν μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν τα άσωστα της κρατικής βίας, με την νομική δικτατορία που έχουμε στην χώρα τούτη.
Η προσπάθεια να εξυπηρετήσουν δείχνει την απελπισία καθώς ο αγενείς πελάτης νομίζει πως είναι βασιλιάς και ο υπάλληλος σκουπίδι και δούλος.
Μιλώντας με τον καταστηματάρχη ο Γιάννης αφουγκράζεσαι την απελπισία του και βλέπει τον πωλητή ως σωτήρα. Μήπως και βρει κάτι να του αναπτερώσει το ηθικό και βοηθήσει στο οικονομικό.
Τα λειτουργικά έξοδα προκαλούν την τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια της άλλοτε μεσαίας τάξης, που με την σειρά της έχει τις ευθύνες της. Μιαν άλλη εποχή μπορεί να έμπαινες στο κατάστημα και η εξυπηρέτηση να ήταν αγγαρεία και χάρη. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι γινόταν σε μεγάλο ποσοστό. Πολλές φορές σε κρίνανε τα μαγαζιά από την εμφάνιση και μόνο.
Αφού είδαμε πολλούς απελπισμένους, βγήκαμε μια βόλτα στην ΄΄φάτε μάτια ψάρια’’ Ερμού για τους 9 στους 10. Χρυσοστόλιστες βιτρίνες με σάπια για τον άνθρωπο μπιχλιμπίδια, κάτι σαν τους Ισπανούς και τους αυτόχθονες Ινδιάνους που αγόραζαν με χάντρες χρυσό και γη.
Κυρίες με στρας και τουπέ να προσπερνάνε την γριούλα που είναι άστεγη. Να σνομπάρουν τον περαστικό με το τρύπιο παπούτσι και να τον χλευάζουν με την φίλη τους ενώ οι ίδιες έχουν τρύπα καρδιά.
ΣΤΟΛΙΔΙΑ παντού μα δεν υπάρχουν στολισμένες ψυχές, κενοτάφια θυμίζουν μέχρι την γωνία, που ένας μουσικός του δρόμου σπάει την σαπίλα των στολιδιών των εμπορικών εορτών. Ο μπάτσος του φωνάζει να φύγει, διώχνει την γριούλα, σπρώχνει αυτόν που με το κυπελάκι ζητάει ψιλά και κοιτάζει άγρια προς εμάς που απλά παρατηρούμε.
Αναρωτήθηκαν οι σόλες των παπουτσιών, γιατί το μυαλό δεν το χωράει, ο νους,πως θα κάτσει αυτός ο ταγός σε γιορτινό τραπέζι; Την στιγμή που δεν επέτρεψε με αγένεια άλλους να γιορτάσουν; Τι είναι ρομπότ ή υπάνθρωπος; Αν ήταν ευγενικός να το δεχτώ έστω κ δυσκολοχώνευτα.
Για το τέλος κάτσαμε να παρατηρήσουμε πόσο ψεύτικη ζωή έχουν σχεδόν όλοι όσοι περνούσαν γύρω μας. Άλλοι το παίζανε ευτυχισμένοι βγάζοντας φωτογραφίες μήπως και πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι χαρούμενοι. Ε να το πούνε και στους εικονικούς φίλους τους. Εμ πως για, που λέμε και στο χωριό μου.
Αφού κάτσαμε είδαμε και ακούσαμε, από βρισίδια μέχρι κατάρες, από χαζομάρες άνευ λόγου με ρητορική εμφυλιακής κατάστασης. Μέχρι να τσακώνονται για τους νεονόμους της νεοκατοχικής κυβέρνησης δωσίλογων είδαμε και ‘’αναμμένο άνθρωπο’’.
Σε μια γωνιά με ένα σκυλί αγκαλιά ένας άστεγος ο οποίος δεν ζητούσε τίποτα έκανε το Χριστούγεννό του . Ένα μεσήλικας πέρασε του άφησε φαγητά, ένα ποτό και τροφή για το ζωντανό. Το ευχαριστώ άνθρωπε δεν έπρεπε να το λέει ο άστεγος μα εμείς.
Οπότε μαζί με το Γιάννη πήγαμε να πούμε στον άνθρωπο ένα ευχαριστώ. Ευχαριστούμε που έδιωξες την μιζέρια της Ανθρωποφαγίας που βλέπαμε όλη μέρα.
Υ.Γ. μια ματιά από τα παπούτια του Γιάννη του πωλητή .
